گسترش کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» به ۴۶ زندان

سه‌شنبه ۱۳ خرداد برابر با ۳ ژوئن، زندانیان ۴۶ زندان کشور در اعتراض با سیاست نظام‌مند حکومتی اعدام در اعتصاب غذا هستند. این درازدامنه‌ترین حرکت مدتی درون زندان‌هاست که همچنان در حال گسترش است؛ و به مبنای هم‌نوایی و هم‌افزاریی اعتراض‌ها علیه سیاست‌های مرگ‌محور حکومت بدل شده است.

کارزار از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام خواسته است که در برابر تهدیدها و نیرنگ‌های بازجویان سکوت نکنند و روند پرونده‌های عزیزانشان را به سرعت رسانه‌ای کنند. رسانه‌ای کردن پرونده‌ها، ایجاد فشار اجتماعی و بین‌المللی، تنها راه متوقف ساختن ماشین کشتار است.

در بیانیه کارزار آمده است:

اعدام ۲۰ زندانی در یک روز

طبق گزارش‌ کارزار، تنها از آغاز خرداد تا ۱۳ خرداد، دست‌کم ۶۷ زندانی از جمله سه زن در زندان‌های ایران اعدام شده‌اند؛ یعنی به‌طور متوسط روزانه هفت تن. تنها در روز ۷ خرداد، ۲۰ زندانی در یک روز به دار آویخته شدند.

اعدام پدرام مدنی در زندان قزلحصار به اتهام جاسوسی در سکوت خبری و تأیید حکم اعدام محمدامین مهدوی‌شایسته از سوی دیوان عالی، تنها نمونه‌هایی از روند بی‌وقفه آدم‌کشی حکومتی است که بدون رعایت حقوق دادرسی و شفافیت صورت می‌گیرد.

پدرام مدنی در سال ۱۳۹۸ بازداشت شد،‌۴۱ سال بود و نظام قضایی جمهوری اسلامی مدعی «جاسوسی او برای اسرائيل» بود. او در طول دادرسی وکیل مستقل نداشت و با وکیل تسخیری محاکمه شد؛ وکیلی که انتخاب و تأیید آن از سوی نهادهای قضائی صورت گرفته، نه خود متهم.

بر اساس گزارش کمپین فعالین بلوچ،  در پنج ماه نخست سال ۲۰۲۵ میلادی، جمهوری اسلامی ایران دست‌کم ۷۶ زندانی بلوچ را در زندان‌های مختلف کشور اعدام کرده است. از مجموع اعدام‌شدگان، ۵۴ نفر به اتهامات مرتبط با مواد مخدر، ۱۷ نفر به اتهام قتل و ۵ نفر به دلایل عقیدتی و سیاسی اعدام شده‌اند.

همبستگی با اعتصاب کامیون‌داران

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» حمایت خود را از اعتصاب کامیون‌دارانی که دوازدهمین روز اعتراض خود را پشت سر می‌گذارند اعلام کرده و از دیگر اقشار جامعه خواسته است با این اعتراض سراسری همراه شوند.

اعتصاب سراسری کامیون‌داران در پی فراخوان اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران و رانندگان سراسر ایران، از یکم خرداد آغاز شده و به دست‌کم ۱۶۳ شهر گسترش یافته است.

کاهش سهمیه گازوئیل از دو هزار لیتر به ۱۰۰ تا ۲۰۰ لیتر در ماه، تأخیر در تخصیص سوخت، اختلال در سامانه‌های توزیع، افزایش هزینه بیمه تأمین اجتماعی، پایین بودن نرخ کرایه نسبت به عوارض سنگین جاده‌ای، نبود نظارت بر قیمت قطعات و تعمیرات و همچنین گرانی لاستیک و روغن، افزایش هزینه‌ها، وضعیت معیشتی نامناسب و بی‌توجهی دولت به مطالبات صنفی رانندگان از جمله دلایل اصلی رانندگان کامیون و کامیون‌داران است.