نامه حسن صادقی در واکنش به وضعیت جسمی نامناسب فاطمه مثنی؛ صدای من و همسر بیمارم باشید

حسن صادقی، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج با نوشتن نامه‌ای خواستار توجه به وضعیت بیماری همسرش فاطمه مثنی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین شده است. وی در بخشی از نامه خود گفته است «نماینده دادستان (امین وزیری) و رئیس زندان به وضوح از وضعیت وخیم همسرم با خبر هستند و عمدا از اعزام به بیمارستان و بستری شدن او جلوگیری می‌کنند. اعلام می‌کنم اگر کوچک‌ترین اتفاقی برای همسرم بیافتد مسئولیت آن تماما با رئیس قوه قضاییه و به ویژه نماینده دادستان و زندان اوین است. از همه نهادهای حقوق بشری، عفو بین الملل، جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران و همه وجدان‌های بیدار می‌خواهم که صدای من و همسر بیمارم در زندان اوین باشند.»

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، حسن صادقی، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج با نوشتن نامه‌ای خواستار توجه به وضعیت بیماری همسرش فاطمه مثنی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین شده است.

هرانا پیشتر در گزارشی از محرومیت از اعزام به مرخی درمانی فاطمه مثنی، علیرغم وخامت حال و خونریزی روده خبر داده بود. گفته می‌شود امین وزیری، دادیار ناظر بر زندانیان سیاسی با صدور مجوز اعزام به پزشکی قانونی و درخواست مرخصی استعلاجی وی مخالفت کرده است. مخالفت امین وزیری با این امر در حالی است که پزشک معالج خانم مثنی تحمل حبس با شرایط جسمی وی را ناممکن دانسته است.

آقای صادقی هم اکنون با نوشتن نامه‌ای ضمن توضیح شرایط جسمی خانم مثنی و تایید رئیس بهداری زندان اوین مبنی بر عدم توانایی او در تحمل کیفر، افزوده است: «حال در درون زندان همه وجدان‌های بیدار را مخاطب قرار می‌دهم که بدانند همسرم در چه وضعیتی است. از من به عنوان همسرش و در کنج زندان هیچ کاری جز مطلع کردن شما و انتظار اقدامی از جانب شما، بر نمی‌آید! چرا که در قوه قضاییه و زندان اوین (که همسرم آنجاست) با کسانی مواجه هستیم که هیچ بویی از انسانیت نبرده‌اند و از قضا مردن یک زندانی سیاسی در زندان را غنیمت می‌شمرند.»

متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته است، عینا در ادامه می‌آید:

«روز سه‌شنبه ۸ بهمن ۹۹ بعد از ماه‌ها با فرزندانم ملاقات داشتم. جویای حال مادرشان (همسرم) شدم. از دگرگون شدن آنها نگران شدم، با اصرار من با بغض توضیح دادند که “مامان در شرایط خیلی بدی است.”

پرسیدم: مگر روز یکشنبه در اوین به ملاقاتش نرفتید؟

گفتند: همین ملاقات و دیدن اوضاع و احوالش بود که ما را نگران کرده، چون نتوانسته بود به ملاقات بیاید ولی با اصرار، دو نفر زیر بغلش را گرفته و به ملاقات آورده بودند در حالیکه او نمی‌خواست ما با این وضعیت او را ببینیم و همیشه به بهانه خطر کرونا ما را از رفتن به ملاقات منع می‌کرد. الآن به همین دلیل اصرار داشتیم که ملاقات بیایم و تو را ببینیم. حال مامان خیلی وخیم است بطوری‌که رئیس درمانگاه اوین هم کتبا اعلام کرده خانم فاطمه مثنی مطلقا توان تحمل زندان (کیفر) را ندارد و این، مورد تایید مسئول بند زنان در اوین هم است.

اینجانب حسن صادقی به همراه فاطمه مثنی به ۱۵ سال حبس محکوم شده و اکنون هفتمین سال زندانمان را می‌گذرانیم. در حال حاضر همسرم در چنین شرایط وخیمی است در حالیکه به دلیل ممنوعیت ملاقات و حتی تلفن از وضعیت او بی‌خبر بودم. حال در درون زندان همه وجدان‌های بیدار را مخاطب قرار می‌دهم که بدانند همسرم در چه وضعیتی است.

از من به عنوان همسرش و در کنج زندان هیچ کاری جز مطلع کردن شما و انتظار اقدامی از جانب شما، بر نمی‌آید! چرا که در قوه قضاییه و زندان اوین (که همسرم آنجاست) با کسانی مواجه هستیم که هیچ بویی از انسانیت نبرده‌اند و از قضا مردن یک زندانی سیاسی در زندان را غنیمت می‌شمرند.

خودشان را با بیدادگری به اسم قاضی، نماینده دادستان و اخیرا ویروس کرونا تقویت کرده و به جان مردم و زندانیان افتاده‌اند. نماینده دادستان (امین وزیری) و رئیس زندان به وضوح از وضعیت وخیم همسرم با خبر هستند و عمدا از اعزام به بیمارستان و بستری شدن او جلوگیری می‌کنند.

اعلام می‌کنم که اگر کوچک‌ترین اتفاقی برای همسرم بیافتد مسئولیت آن تماما با رئیس قوه قضاییه و به ویژه نماینده دادستان (امین وزیری) و زندان اوین است. از همه نهادهای حقوق بشری، عفو بین الملل، جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران و همه وجدان‌های بیدار می‌خواهم که صدای من و همسر بیمارم در زندان اوین باشند.

رونوشت:
شورای حقوق بشر، عفو بین الملل، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران

حسن صادقی / چهارشنبه ۸ بهمن‌ماه ۱۳۹۹ / زندان رجایی شهر کرج.»

در خصوص نویسنده این نامه گفتنی است، حسن صادقی در بهمن ماه ۹۱ به همراه همسرش فاطمه مثنی در پی برگزاری مراسم ترحیم برای پدر آقای صادقی که از مخالفان حکومت جمهوری اسلامی ایران بود، به صورت خانوادگی به همراه دو فرزند خود بازداشت شدند و همزمان درب منزلشان نیز پلمب شد. دختر آنها پس از گذشت سه روز و پسرشان نیز که زیر سن قانونی بود پس از حدود یک ماه و نیم بازداشت و بازجویی از زندان آزاد شدند.

آقای صادقی و خانم مثنی پس از گذشت یک سال بازداشت و بازجویی که حدود ۵ ماه از آن در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین گذشت با قرار وثیقه تا زمان برگزاری دادگاه از زندان آزاد شدند. این افراد نهایتا توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب توسط قاضی احمدزاده از بابت اتهام بغی و محاربه از طریق هواداری از سازمان مجاهدین خلق هر کدام به ۱۵ سال حبس محکوم شدند و حکم مصادره اموال این خانواده ازجمله محل کسب آقای صادقی و منزل شخصی‌شان صادر شد. وی در تاریخ هشتم مهرماه سال ۹۴ جهت اجرای حکم حبس مجددا بازداشت و به بند زنان زندان اوین منتقل شد. در اسفندماه سال ۹۷ حکم مصادره محل کسب این زوج توسط ستاد اجرای فرمان امام اجرا شد. منزل این شهروندان نیز اردیبهشت ۹۹ توسط ستاد اجرای فرمان امام مصادره شد.

آقای صادقی، زندانی سیاسی سابق در سال ۶۰ نیز بازداشت و پس از ۶ سال از زندان آزاد شد. وی به دلیل تحمل شکنجه‌های اعمال شده در دوره‌های مختلف بازداشت و همین‌طور متاثر از شرایط بد زندان به بیماری‌های بسیاری از جمله آب سیاه چشم، شکستگی هر دو پاشنه پا، عفونت دستگاه گوارشی و زخم شدید معده مبتلا شده است. با این حال هم اکنون توسط مسئولین زندان بدون هیچ توضیحی از ادامه روند درمان و اعزام وی به مراکز درمانی جلوگیری می‌شود.