روز جهانی کارگر ، روز طبقه‌ای است که بارِ تولید را بر دوش میکشد اما خود از مواهب آن بیبهره‌ترین است. کارگران در این روز ، همبستگی و همصداییشان را در سراسر جهان پای می کوبند و خواستهای دیرینشان برای عدالت و آزادی را با صدایی رسا فریاد می کشند.

جنبش کارگری از جایگاهِ این مطالبات، مفهوم انسانی و عاماش را در زیستِ سایر طبقات تحتستم گسترش داده است. بسیاری از آرمانهای بشر ، از این مسیر و با تاثیرپذیری از اعتلای جنبش کارگری بنیان نهاده شده یا تعمیق یافته است. خواستهای انسانِ امروز برای آزادی بیان، برابری حقوق زنان و مردان، مبارزه برای لغو مجازات اعدام، حقوق کودکان، آموزش همگانی و رایگان، مبارزه با کار اجباری و .... پیوندی تنگاتنگ با مطالبات کارگران دارند. بنابراین سرنوشتِ نویسندگان و افراد و اقشارِ دیگر جامعه، به طور واقعی، از طریق همین آلام و آرزوهای مشترک با جنبش کارگری گره خورده است.

رشد کیفی جنبش کارگری ایران در سالهای اخیر و خواستِ عمومی کارگران برای ایجاد تشکل های مستقل و در چشم اندازی وسیع تر، ایجاد تشکل سراسری و فراگیر، علاوه بر درخواست های صنفی، مطالبات عمومی جامعه را برای عدالت و آزادی پررنگتر کرده است. همچنین باید اذعان داشت که عقوبت چنین رویکردی، بیش از همه، بر گردهی کارگران و معترضانی از سنخ اسماعیل بخشی نقش فقر و شلاق بسته است.

کانون نویسندگان ایران ضمن شادباشِ اول ماه مه به کارگران ایران و جهان ، خواهان آزادی همه‌ی فعالان کارگری و نویسندگان و روزنامه‌نگاران در بند، و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی است. همچنین، به همین مناسبت، خواهان به رسمیت شناختن عملی و واقعی حق آزادی بیان و اعتصاب، برای همهی گروههای اجتماعی، بویژه آنهاییست که در وضعیت مصیبت بار معیشتی موجود، قربانیان اصلیِ رکود اقتصادی و حتا بلایای طبیعی هستند.

کانون نویسندگان ایران
۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸