۲۰ دی ۱۳۹۷
برگرفته از سایت رادیوزمانه
#من_هم_شکنجه_شدم
گفت‌و‌گو با علیرضا روشن
اسماعیل بخشی، کارگر نیشکر هفت‌تپه پس از آزادی درباره شکنجه‌هایی که مأموران امنیتی بر او تحمیل کردند، افشاگری کرد. پس از آن، دیگر قربانیان شکنجه در زندان‌های جمهوری اسلامی کارزاری آنلاین با هشتگ «#من_هم_شکنجه_شدم» به راه انداخته‌اند و در آن شرح می‌دهند که در زندان‌های ایران چه بر سرشان رفته است. در همین راستا، علیرضا روشن، یکی از زندانیان سیاسی پیشین و فعال حقوق درویشان گنابادی در گفت‌و‌گو با «زمانه» از تجربه شکنجه در زندان جمهوری اسلامی گفت. به گفته این شاعر نخستین دستاورد شکنجه برای حاکم، نومیدکردن زندانی از زندگی است.
|
علیرضا روشن تجربه هولناک سلول انفرادی را چنین شرح می‌دهد: «توالت سلول خراب بود. آب و مدفوع از زیر آن بیرون می‌زد و کسی هم تمیزش نمی‌کرد. تنها یک متر جا برای خوابیدن داشتم. ۳۰ روز انفرادی به لحاظ روانی مثل یک سال می‌گذرد. به جایی رسیده بودم که با کپک‌های روی دیوار حرف می‌زدم.»
کارزار اینترنتی #من_هم_شکنجه_شدم واقعیت زندان‌های جمهوری اسلامی را در فضای مجازی آشکار کرده است. حسن شریعتمداری، تحلیل‌گر سیاسی و فعال جمهوری‌خواه دوشنبه ۱۷ دی در یک پیام توئیتری پیشنهاد این کارزار آنلاین را طرح کرد.
عبدالکریم لاهیجی، رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر ایران و رئیس افتخاری فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر نیز سه‌شنبه ۱۸ دی در فراخوانی از «تمام قربانیان شکنجه در ایران» خواست تا «با استفاده از همه‌ی امکانات رسانه‌ای ـ از جمله وبسایت‌ها و شبکه‌هاى اجتماعى ـ به افشاى شکنجه‌هایی که بر آنان رفته بپردازند.» به گفته او، قربانیان شکنجه در ایران مرجعی برای دادخواهی ندارند.
علیرضا روشن در گفت‌و‌گوی بالا شرح می‌دهد که چرا شکنجه برای تحقیر زندانی است، که چرا گویی زندان‌بان‌ها در صدد انتقام‌گیری فردی از زندانی هستند. او در عین حال هشدار می‌دهد که نباید شکنجه را محدود به دوران زندان دانست: «شکنجه پس از زندان هم ادامه دارد… حتی حالا که خارج ایران هستم، هنوز احساس امنیت جانی ندارم.»
روشن شهریور ۱۳۹۱ به اتهام همکاری با سایت مجذوبان نور، همراه با ۱۵ تن دیگر از دراویش گنابادی بازداشت شد و در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به ریاست قاضی پیرعباسی، به اتهام اجتماع و تبانی به قصد بر هم زدن امنیت ملی به یک سال حبس تعزیری و چهار سال حبس تعلیقی محکوم شد. او در اعتراض به بی‌عدالتی‌ها در دوران حبس انفرادی موهای سرش را تراشید.
برای این فعال حقوق درویشان گنابادی، قوانین جمهوری اسلامی بخشی از مشکل هستند: «ما از مشروطیت تا امروز تلاش کردیم حکومت قانون برقرار شود و الان یکی از بدبختی‌هایمان این است که با قانون دارند ما را از بین می‌برند. چون قانون در خدمت رهبری و حکومت است.»
او که موضعی نومیدانه نسبت به کارزارهای حقوق بشری دارد، شرط تغییر را تغییر ماهیت و شکل حکومت در ایران می‌داند: «تا این حکومت ماهیت و شکلش عوض نشود، تا قانون در خدمت مردم نباشد، انجام هر کاری بی‌فایده است و هیچ اتفاقی نمی‌افتد.»
0 نظر