با دردی جان کاه، این غم بزرگ را به مردم شریف شهرها
و روستاهای کرمانشاه، سر پل زهاب و قصر شیرین و شهرها و روستاهای کردنشین عراق و خانوادههای آنها تسلیت میگوییم و از صمیم قلب با تمامی آنها همدردیم.
چه جان گداز است تحمل این همه درد و رنج و رفتن عزیزان در جلوی چشمان ما.
چه تلخ است هر روز شاهد باشیم که زندگی بخشی از مردم کشورمان نیست و نابود می شود و کاری از دستمان بر نمی آید.
ولی چرا کاری از دست مان
بر نمی آید،
ما میتوانیم همانند گذشته با هماهنگی های مردمی به آسیب دیدگان کمک رسانی کنیم. تجربه زلزله بم، تجربه یک فعالیت گروهی خوب بود که تعدادی از گروهها و افراد مستقل در یک کمیته هماهنگی با همدیگر جمع شدند و حرکتی را آغاز کردند و آثارش نیز قابل مشاهده بود، هرچند در برابر عمق فاجعه بسیار اندک بود.
آیا ما منابع و ثروت و نیروی متخصص برای بهبود سطح زندگی مردم محروم کم داریم؟ چرا در طی این همه سال و با این همه نیروهای متخصص نمیتوانیم آمار تلفات را کاهش دهیم و هر روز شاهد فاجعهای دیگر
باشیم.
هر دام نیز
که می آیند تقصیر را به گردن دیگری می اندازند و ما را از مسیر درستی که باید گام
برداریم منحرف می کنند.
کاش بتوانیم هر آسیبی را به پرسشی و چالشی جدی بدل کنیم و مروری عمیق بر آن فجایع داشته باشیم تا شاید بتوانیم علت آن فجایع را دریابیم و در نتیجه راهی برای برون رفت از آن بیابیم.
خانههایی که به نظر می رسد اغلب ساختی دولتی دارد و با هزاران مشکلات به دست مردم رسیده و
قرار بوده محل سکونت شان باشد، ولی محل دفن شان شده است.
ما میخواهیم بدانیم اگر این ساختمانها را حکومت ساخته است، چرا نظارتی بر روی آن ها نبوده است و نیست؟
چرا
این خانه ها بر روی گسل های زلزله ساخته شده است؟
آیا در این شرایط، مساله اصلی زندگی انسانها و نجات جان آن هاست یا هر کدام برای کسب قدرت و مانور سیاسی از آن بهره برداری می کنیم؟
اینها و هزاران پرسش دیگر، نکاتی است که در هر فاجعهای با آن برخورد کرده و نه تنها پیشرفتی در طی این سالها نداشتهایم، بلکه هر روز به عقب رفتهایم و باید چارهای جدی بیابیم.
آیا زخم جنگ برای مردم ایران و عراق کم نبود، حالا باید شاهد زلزله ای باشیم که همه چیز مردم آن منطقه را نیست و نابود کند، بخصوص در مناطق کردنشین که سخت ترین آسیب ها را در جنگ دیدند و هنوز هم نتوانسته اند کمر راست کنند.َ
ما مادران پارک لاله ایران، یک بار دیگر این درد جان کاه را به مردم شریف زلزله زده ی ایران و عراق و به ویژه به خانوادههای داغدار و زخم دیده شهرها و روستاهای کرمانشاه، سر پل زهاب و قصر
شیرین و شهرها و روستاهای کردنشین عراق تسلیت میگوییم و با شما آسیب دیدگان همراه و همدردیم.
درد شما درد ماست و باید برای آن درمانی بیابیم و مسببین این همه ظلم را به پای میز محاکمه بکشانیم.
مادران
پارک لاله ایران
بیست وچهارم آبان ۱۳۹۶
آخرین مطالب منتشر شده
آخرین نظرات
مادران پارک لاله ایران، حرکتی جوان و نوپاست و تلاش میکند در ادامه روند خود «صدایی» همراه با «جنبش دادخواهی مادران و خانوادههای آسیبدیدهی ایرانی» باشد. این حرکت مستقل و دادخواهانه که از تلاشگَران عرصه دادخواهی و فعالان اجتماعی تشکیل شده است، از تیرماه 1388، با فراخوان تعدادی از زنانِ دادخواه در اعتراض به کشتن و مجروح و زندانی کردن مردمی که برای حداقل خواست انسانی خود به خیابان آمده بودند، در پارک لاله تهران شکل گرفت.
این حرکتِ دادخواهانه، در مسیر حرکت خود، سه خواست حداقلی و مشخص زیر را تعریف کرد:
- آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی،
- لغو مجازات اعدام،
- محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایتهای صورت گرفته در جمهوری اسلامی در دادگاهی علنی و عادلانه.
در طی این مدت نیز همواره در کنار و در پیوند با خانوادهها، در راستای تحقق این سه خواسته حرکت کرده است. این حرکت خودجوش و دادخواهانه به هیچ فرد، گروه و سازمان سیاسی داخلی و خارجی وابستگی ندارد و همچنین با افراد و گروههای وابسته به حکومت مرزبندی دارد.
ما همچنین اعتقاد داریم برای رسیدن به سه خواست حداقلی خود، باید در جهت رسیدن به آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بیعدالتیها را در ساختار حکومت و قوانین آزادی ستیز و تبعیضآمیز جمهوری اسلامی میدانیم.
اخبار منتخب دیگر رسانه ها
در همبستگی با کارزار "سه شنبه های نه به اعدام" توسط کارزار "قفس را بسوزان" برگزار شد.
برگه ها
- آخرین اخبار (2220)
- اخبار (44)
- اخبار حامیان (195)
- اخبار دادخواهانه حامیان حرکت های مردمی در ایران (57)
- اخبار مربوط به مادران (44)
- از دیگر سایت ها (84)
- از زبان دادخواهان (139)
- اشعار (79)
- بیانیهها (298)
- بیدادگران (22)
- تازه ها (15)
- خاطرات (12)
- درباره دادخواهی (87)
- گزارشات (363)
- مصاحبه (12)
- مصاحبه مادران (90)
- مصاحبه ها (79)
- مقالات (118)
- نامه مادران به فرزندان (13)
- نامه های دادخواهانه (73)
- وب نوشت ها (343)
0 نظر