جمعی از مادران عزادار و حامیان به مناسبت 8 مارس روز جهانی زن به دیدن مادر وطن خواه یکی ازمادران داغدار خاوران رفتند. در این دیدار، مادر جان باخته راه آزادی " اسماعیل وطن خواه " از خاطرات خود از فرزندش که در دو رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی در زندان بود یاد کرد. وی گفت که فرزندش در زمان شاه زمانی که دانشجو بوده دستگیر شده و در بیدادگاهای آن رژیم به تحمل 5 سال حبس محکوم می شود و پس از گذراندن چند سال حبس، با انقلاب 57 همراه با سایر زندانیان سیاسی از زندان آزاد شده و به آغوش خانواده باز می گردد. پس از انقلاب ازدواج می کند ولی زمانی نمی گذرد و این بار به همراه همسر باردارش در سالهای اول دهه 60 دستگیر می شود. او و همسرش پس از 25 ماه بلاتکلیفی حکم می گیرند. اسماعیل به پنج سال و همسرش به پنج ماه محکوم می شوند. همسرش که در زندان وضع حمل می کند، سال های بلاتکلیفی و پنج ماه محکومیت اش را به همراه فرزندش با مشقت بسیار سپری می کند و سپس آزاد می شود ولی اسماعیل در زندان می ماند و با اینکه دوران محکومیت خود را سپری کرده بود، دراعدامهای دسته جمعی سال 67 در زندان گوهردشت به همراه سایر زندانیان سیاسی اعدام می شود. خانواده پس از پیگیریهای متعدد متوجه می شوند جنازه وی در گورهای دسته جمعی خاوران در کنار سایر همرزمان و مبارزان راه آزادی به خاک سپرده شده است. مادر گفت همیشه به خاوران می رفته و در آنجا روی خاک نزدیک فرزندش می نشسته و برایش شعر و سرود می خوانده است. او زمانی را به یاد آورد که ماموران به آنجا حمله کرده بودند و او دو گل را برداشته و جلویشان می رقصیده و شعر می خوانده است. او گفت دلم خیلی برای خاوران تنگ شده است ولی چون درب آنجا را بسته اند، دیگر با این کمر خم نمی توانم به آنجا بروم تا بوی اسماعیلم را حس کنم و عقده دلم خالی شود. او با حافظه و هوشیاری فوق العاده، سراغ بسیاری از مادران همراه خود را از جلوی زندان تا خاوران می گرفت.
مادر وطن خواه با وجود 85 سال سن و پشت خمیده، روحیه بسیار خوبی داشت و می گفت: "من بایستی 55 سال دیگر زنده باشم. مادرم عمری طولانی داشت و من هم مثل او هستم. آرزو می کنم زنده باشم و رفتن قاتلین فرزندم را ببینم". او از همسرش نیز به خوبی یاد می کرد و گفت:" او با اینکه بیسواد بود و سن بالایی داشت اما مبارز بود و همیشه می گفت پسر و دختر فرقی ندارند و در زمان حیاتش خانه را بطور مساوی بین فرزندان دختر و پسرش تقسیم کرد. مادر می خواند:
گل به گل گردم و تعریف کنم روی تو را هر کجا غنچه ببینم ندهد بوی تو را
گل به گل گردم و تعریف کنم روی تو را هر کجا غنچه ببینم ندهد بوی تو را
او نجواکنان زیر لب می خواند: گلم بودی گلم بودی/ ساعتت مونده لب طاقچه/ کفش هات مونده لب باغچه/ پشت شیشه قد و بالات مونده جلوی چشمم
مادر وطن خواه از خاطرات زندان فرزندش و در بدریها و آوارگی ها وییگیریهای خود برای یافتن خبری از فرزند می گوید، از زمانهای ملاقات و آزار و اذیت هایی که مامورین زندان انجام می دادند و خلاصه از تمام مصیبت ها و بلاهایی که به جرم مادر بودن تحمل کرده است و چقدر این تعاریف برایمان آشنا بود . ما با گوشت و پوست خود آن را لمس کرده بودیم و بخوبی از آن آگاه بودیم. جمهوری اسلامی در سی و یک سال گذشته بارها و بارها این شیوه را بکار بسته است و مادران بسیاری را چشم انتظار و نگران فرزندان خود گذاشته و نهایتا در پاسخ دربدریهای خانواده ها، شماره ای را به عنوا ن محل دفن عزیزان آنان داده است . اما راه فرزندان این مرز وبوم تا رسیدن به پیروزی ادامه دارد و مادران عزادار نیز تا رسیدن به خواسته های خود از پا نخواهند نشست.
مادران عزادار که با گل و شیرینی به دیدار مادر وطن خواه رفتند، در کارت تبریکی که به مناسبت روز جهانی زن به او تقدیم کردند نوشتند: برای مادر عزیز همه جوان های ایران به مناسبت روز جهانی زن/ مادر وطن خواه هیچ قدرتی نمی تواند از آمدن بهار جلو گیری کند، بهار ما روزی است که اعدام نباشد. زندانیان سیاسی و عقیدتی وجود نداشته باشند و آمران و عاملان کشتارهای سی و یک ساله محاکمه شوند و همه مردم دنیا در صلح و امنیت زندگی کنند.
او با شور و حرارتی وصف ناکردنی با پشت خمیده اش ما را تا دم پله ها بدرقه کرد و خواست که سلام گرم او را به همه مادران و دوستان برسانیم و از پنجره نیز، دایم دستش را برای ما تکان می داد.
17 اسفند روز جهانی زن / مادران عزادار
۲۵ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۴۳
Salame faravan bar shoma madarane moghavem, khaste nabashid
۱۴ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۳:۰۸
Hamantor ke neveshtid bahare azadi miayad, dir o zod dare vali sokht o soz nadare. Zolm sarnegone