جمهوری اسلامی ایران از همان آغاز استقرارش با سرکوب، شکنجه، شلاق، اعدام، ترور و کشتار مخالفان و معترضان، توانست حاکمیت دیکتاتوری - اسلامی - ارتجاعی خود را بر سر مردم ایران مستقر کند. در طی این بیش از چهار دهه نیز هر چه از دستش برآمد برای سرکوب معترضان به کار برد تا صدای آزادیخواهان را خفه کند، اما موفق نشد و هر روز صدای اعتراضها و جنبشهای مستقل و مردمی بلند و بلندتر شده است. زیرا معترضان دیگر نیروهای سیاسی فعال در سازمانهای سیاسی نیستند، بلکه مردمی هستند که از این همه تورم، فقر، فلاکت، فساد، تبعیض و بیعدالتی به فغان آمدهاند. حاکمیت نیز که ناتوان از حل بحرانهای عمیق ساختاری اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود شده است، راهی جز تشدید سرکوب نمیشناسد. بهویژه پس از جنبش قدرتمند «زن، زندگی، آزادی» و مقاومتهای جانانهی زنان و جوانان و ایجاد تحولاتی زیبا در جامعه، حاکمیت صدور احکام سنگین و اعدامها را شدت داده است تا شاید بتواند این همه تنفر از حاکمیتاش را مهار کند. اما مبارزه برای دادخواهی و لغو مجازات اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی نیز شدت گرفته است و در هر تجمعی شعار لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی را میشنویم. حتی در درون زندانها اعتراضها شدت گرفته است و زندانیان سیاسی متحدانه شعار میدهند «تا لغو حکم اعدام، ایستادهایم تا پایان». این اعتراضها به جایی رسیده است که زندانیان غیر سیاسی نیز وارد مبارزه شدهاند، زیرا پی بردهاند که تنها راه رهایی از استبداد و کشتار و بیعدالتی، مبارزهی جمعی، متحدانه و قدرتمند با همدیگر است.
بدین ترتیب، زندانیان زندان قزلحصار از ظهر دوشنبه ۲۱ مهرماه با انتقال ۱۶ زندانی به سلولهای انفرادی برای اجرای حکم اعدام، اعتراض و اعتصاب غذای خود را آغاز کردند و این اعتراضها به سرعت در درون زندان گسترش یافت و خبرهای آن به بیرون منتقل شد و انعکاس وسیعی پیدا کرد. خانوادههای زندانیان نیز به اعتراض پیوستند. آنان در مقابل زندان قزلحصار و همچنین جلوی مجلس تجمع کردند و خواهان توقف فوری اجرای احکام و ایران بدون اعدام شدند. اعتصاب غذای بیش از هزار زندانی در قزلحصار، ابتدا از بند ۲ که اغلب محکوم به اعدام هستند، شروع شد و این اعتراض در بندهای ۳ و ۴ نیز تکثیر شد و برخی لبهای خود را دوختند. این اعتصاب غذای جمعی شش روز طول کشید و تعدادی از آنها حالشان خراب و راهی بهداری زندان شدند. روز هفتم، یکشنبه ۲۷ مهرماه از درون زندان خبرها و ویدئوهایی منتشر شد که در پی حضور نمایندهای از سوی رئیس قوه قضائیه به همراه رئیس سازمان زندانها در بند ۲ این زندان، نشستی با حضور نمایندگان زندانیان اعتصابی برگزار شده است. در این نشست، نمایندهی رئیس قوه قضائیه وعده داده که اجرای احکام اعدام به مدت شش ماه متوقف شود و در این فاصله، موضوع اصلاح مجازات اعدام در مجلس مورد بررسی قرار گیرد. به دنبال این وعده، زندانیان قزلحصار به اعتصاب غذای خود بهطور موقت پایان دادند و اعلام کردند که همراه با کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» اعتصاب غذا خواهند کرد و اگر قوهی قضائیه به وعدهی خود عمل نکند، به اعتصاب غذا ادامه خواهند داد.
جمعی از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین نیز در ۲۴ مهرماه در حمایت از اعتراض زندانیان قزلحصار بیانیهای منتشر کردند. در بخشهایی از این بیانیه آمده است: «اعمال مجرمانهای نظیر قتل، جرایم مواد مخدر، سرقت و تجاوز که عموما منجر به صدور احکام مرگ میشوند، در نتیجه تدابیر سیاسی-اقتصادی حاکمیت بروز مییابند. اعتراض علیه این سیاستهای رژیم نشانه بلوغ افکار عمومی است که محکومان به مرگ در برابر اعدام و بر سیاستهای سرکوبگرانه حکومتی شوریدهاند. بلوغ سیاسی محکومان به مرگ در زندان قزلحصار نقطهعطفی در تاریخ مبارزات مردم ایران علیه سرکوب و مجازات مرگ است. بند زنان اوین ضمن تقدیر از حرکت تاثیرگذار زندانیان قزلحصار، تا لغو مجازات اعدام در کنار تمامی محکومان به مرگ و خانوادههای آنان ایستاده است. همانطور که محکومان به مرگ در زندان قزلحصار طی روزهای اخیر از مردم خواستهاند، امیدواریم اعتراض علیه اعدام دغدغه عمومی جامعه شود».
ما مادران پارک لاله ایران به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، از اعتصاب غذای زندانیان قزلحصار و کارزار سهشنبههای نه به اعدام و همراهی همیشگی زندانیان زن در اوین و دیگر زندانها، قویا حمایت میکنیم و این تلاشها و مبارزات را ارج مینهیم که اینچنین مصمم و متحد و آگاهانه برای لغو کامل مجازات اعدام تا پای جان ایستادهاند و بی تردید این تلاشهای جمعی به نتیجه خواهد رسید. همچنان که کارزار «سهشنبههای نه به اعدام»، همبسته و متحد با همدیگر در اعتراض به اعدامها و برای لغو کامل مجازات اعدام در ایران ایستادهاند و امروز نود و یکمین هفتهی اعتراضی خود را با اعتصاب غذا در ۵۲ زندان انجام دادهاند و صدای اعتراض شجاعانهی آنها به سراسر ایران و جهان رسیده است. فعالان سیاسی و اجتماعی و نهادهای چپ، دموکرات، فمیسنیت و کوئیر ایرانی در خارج از کشور نیز سالهاست که در پشتیبانی از جنبشهای مستقل و مردمی در ایران و برای لغو کامل مجازات اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی، پیاپی تجمعهای اعتراض را در شهرها و کشورهای مختلف، همبسته با همدیگر یا شهر به شهر برگزار میکنند. بیتردید این پشتیبانیها هرچه همبستهتر و قدرتمندتر باشد، به مبارزان در ایران روحیهی بیشتری میدهد.
این شکل اعتراض متحدانه و مستمر نشانهی رشد و بلوغ انسانهای آگاه با روحیهی مبارزاتی بالاست. اینکه به توانایی خودشان در ایجاد جنبشهای مستقل و مردمی پی برده و دریافتهاند که هیچکس جز خود ما مردم نمیتواند ما را از شر دیکتاتوری و جنایتهای جمهوری اسلامی ایران نجات دهد. بی تردید انتقال زندانیان سیاسی به زندانهای عمومی سراسر کشور نیز بر آگاهی زندانیان غیر سیاسی افزوده و تمام ترفندهای جمهوری اسلامی برای آزار بیشتر زندانیان سیاسی، به ضد خودش تبدیل شده است. ما مادران پارک لاله ایران نیز بیش از شانزده سال است که مهمترین خواستمان لغو کامل مجازات اعدام و شلاق، و آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی بوده است و از تمام مردم شریف و آزاده ایران میخواهیم که در این راه با زندانیان سیاسی و غیر سیاسی و خانوادههای زندانیان و تمام دادخواهان همراه شوند و مصرانه و متحدانه بخواهیم که مجازات اعدام برای همیشه و همهکس، بدون اما و اگر، باید بهطور کامل در ایران لغو شود.
از شما دادخواهان میخواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایتهای صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاههایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیتخواه و دیکتاتوری مذهبی – ارتجاعی و غیر دموکراتیک حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
مادران پارک لاله ایران
سهشنبه، بیست و نهم مهر ۱۴۰۴
0 نظر