امروز با اینکه باران می بارید، تعداد زیادی از خانواده های خاوران، طبق رسم همیشگی جمعه آخر سال نزدیک بهار با عکس ها و سبزه در دست و گل ها در بغل، به خاوران رفتند.
خانواده ها و زنانی که روزی جوان بودند و اکنون برف پیری بر سر و رویشان نشس
ته است، با همراهی جوان ترها که هر کدام می خواهند بدانند چه بر سر عزیزان شان آورده اند.
ته است، با همراهی جوان ترها که هر کدام می خواهند بدانند چه بر سر عزیزان شان آورده اند.
همه در کنار هم در گلزاری که حکومتی ها می خواهند نشان دهند که یک تکه زمین خاکی است، ولی این زمین در جنوبی ترین نقطه تهران، گلزاری است که جمعه ها آغوشش را به روی خانواده ها باز می کند و منتظر است.
آن جا نمیدانی عزیزت کجاست، ولی همه عزیزت هستند، تفکیک ندارد، سنگ مزار ندارد تا ماموری برای خوش رقصی رئیس اش آن را بشکند، قبلا بارها نشانه ها را از بین برده و شکسته اند. آنجا چه خاکِ تنها باشد و چه دشتی پر از گل، گلزارخاوران است. گلزار عاشقان، گلهای زرد وسرخ و نارنجی و در میانه گلها سرودهای مقاومت زمزمه می شود و سر بر دوش هم می گذارند تا خاطرات را باز گو کنند. در کنار عکس هایی که جوان مانده اند با چشمانی درخشان و نگاهی امیدوار.
به این امید که خانواده ها و همراهان راهشان را ادامه دهند و آزادی، برابری و عدالت را به این سرزمین بیاوریم.
یکی از همراهان جنبش دادخواهی
یادشان گرامی و مانا
۲۲ اسفند ۱۳۹۹
0 نظر