»
با پیوستن زندان فردیس کرج به کارزار «سهشنبههای نه به اعدام»، این کارزار در هفتادمین هفته به ۴۵ زندان گسترش یافت
با پیوستن زندان فردیس کرج به کارزار «سهشنبههای نه به اعدام»، این کارزار در هفتادمین هفته به ۴۵ زندان گسترش یافت
منتشر شده توسط مادران پارک لاله ایراندر ۰۷:۲۴in
|
اخبار روز
در هفتادمین هفتهی کارزار سهشنبههای نه به اعدام، زندان فردیس کرج نیز به این کارزار پیوست و تعداد زندانهای شرکت کننده در این اعتصابات هفتگی به ۴۵ زندان گسترش یافت. هماکنون زندانیان شرکتکننده در این کارزار که مورد پشتیبانی گستردهای قرار گرفته است در اعتصاب غذا به سر میبرند. در اعلامیه این هفته کارزار آمده است: سکوت راه چاره نیست»؛ باید فریاد زد و علیه این ظلم و بیعدالتی بهپاخاست. همانطور که هفتههاست، شماری از خانوادههای زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، همراه با جوانان و مردم آزادیخواه، در برابر زندانها، سراسر کشور و حتی در شهرهای مختلف جهان، فریاد «نه به اعدام» سر داده و از کارزار حمایت کردهاند
در هفتادمین هفتهی کارزار سهشنبههای نه به اعدام، زندان فردیس کرج نیز به این کارزار پیوست و تعداد زندانهای شرکت کننده در این اعتصابات هفتگی به ۴۵ زندان گسترش یافت. هماکنون زندانیان شرکتکننده در این کارزار که مورد پشتیبانی گستردهای قرار گرفته است در اعتصاب غذا به سر میبرند. بیانیهی هفتهی هفتادم «کارزار سهشنبههای نه به اعدام را میخوانید:
با نهایت تأسف و تأثر، ستاندن جان زندانیان در زندانهای استبداد حاکم نهتنها متوقف نشده، بلکه آمار این «جنون قتل حکومتیِ شهروندان زندانی» همچنان رو به افزایش است. دستگاه سرکوب ولایت فقیه در اردیبهشتماه بالغ بر ۱۷۰ تن از هموطنان زندانی را روانه کشتارگاهها با چوبههای دار کرد؛ آماری بیسابقه و هولناک که نشان میدهد هر ۹ ساعت، دو زندانی در ایران اعدام شدهاند. متأسفانه حدود ۱۹٪ از این اعدامها مربوط به هموطنان مظلوم بلوچ است که بهطور مضاعف مورد ستم و تبعیض قرار میگیرند.
کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» از همه دغدغهمندان حقوق بشر و کسانی که آرزوی ایرانی آزاد و برابر را دارند، صمیمانه درخواست میکند که در این روزها و سالهای دشوار، در کنار قربانیان ظلم بایستند. زیرا استبداد حاکم، با نقض حقوق دادرسی منصفانه و اجرای گسترده احکام اعدام، «حق حیات» اقلیتهای قومی، عقیدتی و… را پایمال میکند و با بیپروایی، هموطنان بلوچ، کُرد، عرب و زندانیان عقیدتی را به پای چوبههای دار میفرستد.
چه نیکو و بایسته است که دلسوزان ایران، بهویژه آنان که تریبونهای بینالمللی در اختیار دارند، فریاد «نه به اعدام» ملت ایران و «جنون آدمکشی حکومت» را به گوش جهانیان برسانند؛ زیرا این رفتار غیرانسانی حکومت دیکتاتوری نسبت به اقلیتها و مردم ایران، مصداق روشن «جنایت علیه بشریت» و نقض فاحش حقوق بشر است.
کاملاً روشن است که هر حکم اعدام در ایران، جنبهای سیاسی دارد و نه صرفاً مجازات یک متهم؛ چراکه هر متهم، قربانی ساختار فاسد و ناکارآمد حاکمیت است. در عین حال، در دستگاه قضایی و امنیتی حکومت، هیچگونه روند دادرسی عادلانه وجود ندارد. هدف اصلی این اعدامها، ایجاد رعب و وحشت در جامعه و جلوگیری از خیزشهای مردمی است؛ چراکه با تشدید بحرانها در کشور، سرکوب و اعدام نیز روندی صعودی یافتهاند.
از اینرو، «سکوت راه چاره نیست»؛ باید فریاد زد و علیه این ظلم و بیعدالتی بهپاخاست. همانطور که هفتههاست، شماری از خانوادههای زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، همراه با جوانان و مردم آزادیخواه، در برابر زندانها، سراسر کشور و حتی در شهرهای مختلف جهان، فریاد «نه به اعدام» سر داده و از کارزار حمایت کردهاند.
در همین راستا، در اقدامی خلاقانه، زنان زندانی عضو این کارزار در زندان اوین، هر سهشنبه همزمان با تجمع خانوادهها، گرد هم میآیند و شعار «نه به اعدام» سر میدهند.
این همبستگی درون و بیرون زندان ستودنی است، و شایسته است که شعار نه به اعدام در خیابانها و تجمعات اعتراضی اقشار مختلف طنینانداز شود.
مایه خرسندی است که اعلام کنیم این هفته نیز جمعی از زندانیان زندان فردیس کرج، در اعتراض به موج اعدامها، با کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» اعلام همبستگی کرده و به اعتصاب غذا خواهند پیوست.
به این ترتیب، کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» در روز سهشنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴، در هفته هفتادم، در ۴۵ زندان زیر، در قالب اعتصاب غذا ادامه خواهد یافت:
خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.
مادران پارک لاله ایران، حرکتی جوان و نوپاست و تلاش میکند در ادامه روند خود «صدایی» همراه با «جنبش دادخواهی مادران و خانوادههای آسیبدیدهی ایرانی» باشد. این حرکت مستقل و دادخواهانه که از تلاشگَران عرصه دادخواهی و فعالان اجتماعی تشکیل شده است، از تیرماه 1388، با فراخوان تعدادی از زنانِ دادخواه در اعتراض به کشتن و مجروح و زندانی کردن مردمی که برای حداقل خواست انسانی خود به خیابان آمده بودند، در پارک لاله تهران شکل گرفت.
این حرکتِ دادخواهانه، در مسیر حرکت خود، سه خواست حداقلی و مشخص زیر را تعریف کرد:
- آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی،
- لغو مجازات اعدام،
- محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایتهای صورت گرفته در جمهوری اسلامی در دادگاهی علنی و عادلانه.
در طی این مدت نیز همواره در کنار و در پیوند با خانوادهها، در راستای تحقق این سه خواسته حرکت کرده است. این حرکت خودجوش و دادخواهانه به هیچ فرد، گروه و سازمان سیاسی داخلی و خارجی وابستگی ندارد و همچنین با افراد و گروههای وابسته به حکومت مرزبندی دارد.
ما همچنین اعتقاد داریم برای رسیدن به سه خواست حداقلی خود، باید در جهت رسیدن به آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومتنیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بیعدالتیها را در ساختار حکومت و قوانین آزادی ستیز و تبعیضآمیز جمهوری اسلامی میدانیم.