خبرگزاری هرانا
سعید شیرزاد، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج، نامه‌ای سرگشاده خطاب به معشوقه خود نوشته است. وی در بخشی از این نامه که عنوان آن را “زانیار و لقمان دارد کردستان من” خوانده، می‌گوید “پیروزی را شانه به شانه رفیقان در کوهستانی که ادامه عشق است و در کوچه‌های بی باد از سکوت زیباترین ترانه‌ها، در سرخ باد سرود و سپیده می‌رقصیم و می‌خوانیم که با سرود کودکان در گاهواره کردستان چه خواهند کرد وقتی که زانیار ها و لقمان ها هنوز پیدایند و هنوز بیستون برجاست”.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سعید شیرزاد، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج، خطاب به معشوقه خود نامه‌ای سرگشاده نوشته است.
این زندانی در این نامه که برگرفته از شعرهای شهیار قنبری، ترانه‌سرای تبعیدی و آلبوم “اگر همه شاعر بودند” وی است با مخاطب خود از دلتنگی بعد از اعدام زانیار و لقمان مرادی و همچنین از سرکوب‌های رفته بر مردم کردستان سخن گفته است.
متن کامل این نامه که نسخه‌ای از آن جهت نشر در اختیار هرانا قرار گرفته در ادامه می‌آید:
“با غرور و اشک می‌خوانیم که زانیار و لقمان دارد کردستان من
در فراسوی نوشتن‌ها و بازی با واژه‌ها و درآمیختن دلتنگی با کلمات از نثر باید گذشت و به شعر پناه برد، پناهگاهی برای یافتن رویا و این یافتنی را تنها با تو میشود به پایان رساند و برای لذت پناه بردن به این رویا باید همبازی واژه های شهیار قنبری شد و همچو قایقی تنها در دل اقیانوس با خاطرات ۳۰ ساله‌ی ایرج جنتی که به لحظه در مغزت به انفجار می‌رسد و در پیوندی ناگسستنی با نت‌های اسفندیار منفردزاده که رویای خجستگی بهار را زمزمه میکند باید به پیش رفت برای گسستن سیم‌های خارداری که حتی شعر و ترانه را در خود محبوس کرده است،ولی امید رهایی ای که در همان نت‌ها و شعرها نهفته است تو را در من زنده نگه داشته است.
با تو در این کنج زندان به شعر و رویایی دست یافتنی پناه می برم وقتی حتی ستاره ها در میدان تیر به خط میشوند و باج گیران در تفتیش کوهپایه،ترانه را با دستبند خرافات به سیاه چال می افکنند مبادا خطوط نیزه‌وار قامتت طلسم خلایق را هزار بار از این بیشتر بشکند و اینگونه از تصویر تو نیز می ترسند آنگونه که سنگریزه ای واقعیت آبی آب را اصرار می کند،تو را در عاشقانه ترین شقایق ام و در شکستگی آیینه ها و گردباد حادثه ها و در نیاز قدغن شده‌ی زیر رگبار باروت سرب و چکمه و تیر و ترکش های نشسته بر بوی خوب گندم می بینم که واژه های مست کننده اش،شعر و غزل دشنه‌ی دست بی صدا میشود و در غصه مرگ عاطفه تو را در واژه های آوازه خوان غمگین محکوم به مرگی که فریادش از لای سوراخ های دریچه‌ی سلولم وجودم را با تو سرشار از زندگی میکند می جویم و اینگونه نیاز به بوییدن و روییدن ات بر من نفس می شود.
با تو صدای عشق و انفجار می شوم و بر دارهای قالی دختران مهاباد چکه چکه ی خون می شوم و سنگر پادگان سنندج را با سپیدی پرستاره اش در کوچ مریوان،پرنده ای آزاد بر خرابه های آباد می شوم و نظر به راه رفیقان برای عشق تازه بی اجازه به جنگ جلادان شب می روم و در رقص سایه ها برای کشف بوسه ای در غربتی خانگی،از غزل و از زندگی می گویم و تمام قدغن ها را در آبیدر و زریوار به باد می سپارم و در فکر فتح رهایی با پرچم یک رنگ رفیقان بادبان ها را مرمت و مهربانی ها را تقسیم می کنم که تیر خشم زهرم از کمال جان به فتح شب دلان بنشیند وقتیکه نان زندان را در خواستگاه دردهایمان با سکوت انتظار تیرباران شبان زخم بندان رفیقانمان یکی کردیم عشق به تو در آواز سحرگاهان به اوج پرواز رهایی سبز شد و با عشق پروبال کشیدن برای باهم برابر بودن،با یاران به امید سرخ دیدار بر می افرازیم و عاقبت آن‌سوتر زیر باران و آوازخوانان پیروزگانیم.
با تو آب را میکوبم و شعر می ریسم و باد را می رویانم هرچند که بیانیه های طویل جنون و عفونت در سایه ی تفنگ و خرافات کشتار وحشیانه ی یاران را به کلاغان دروغ بگویند اما عزیز عزیزان و رفیق رفیقان‌ات برایت غزل غزل حدیث رهایی دارد وقتی که عشق تو برای چیدن هرزترین ریشه ها تیشه بدستم داد تا که برای همیشه با مردارخوار و وقاحت نایابش تا سپیده رفتن بجنگم که با تو از مرداب بیرون می آیم و هرگز از دشمن نمی ترسم و با تو در سکوت شیشه ها و صدای بلندگوها و بالگردها می خوانم که خواندن دیگر معصیت ندارد و در شب خیس شدن کلاغان را به شعرمان و قفل ها را بر دهانمان می شکنیم و در کشتار بی حیای یاران و عاشقان در بیداری زنجیریان پای دار و سوختن پر پروانه ها و گلوگاه بریده و سوخته‌ی ترانه ها،مرگ از ترانه های من و تو می میرد و قانقاریا از استخوان کرد تو می‌ترسد وقتی که اوباشان هنگام برگشتنشان از درخت سوزی پیشانی ماه را بر سنگ زده و تماشای بتی را اصرار می کنند انگار که سرمه ای بر چشم می کشند و شاعران برای تو که بهانه‌ی عشق و زندگی می شوی دلیل جاری زیستن را در خشکاندن سرمه دان و ماندن حنجره در قحطی سال شعر و صدا به تصویر می کشند.
همانگونه که شعر و ترانه بر شاعر (و نه شاعر بی نام و نشان) کار و زندگی می شود تو هم بر من نفس می شوی و نجواها و پچ پچ های قدغن شده را با تو زندگی می‌کنم حتی وقتی که سزای عاشقای کرد طناب دار میشود و تیرباران تا اوج فواره با تو قد می کشم و در قدغن شدن همصدایی ها بر تیرگی شب چیره می شوم و در نهایت مرگ نام تو و رفیقانت در شکفتگی شعر و لختی باران امید زیستن بر من می شود و در سربی سپیدی شب سوز عاشقانه‌ترین روز،پیروزی را شانه به شانه‌ی رفیقان در کوهستانی که ادامه‌ی عشق است و در کوچه های بی باد از سکوت زیباترین ترانه ها،در سرخ باد سرود و سپیده می رقصیم و می خوانیم که با سرود کودکان در گاهواره‌ی کردستان چه خواهند کرد وقتی که زانیارها و لقمان ها هنوز پیدایند و هنوز بیستون برجاست و عزیز فرزاد (کمانگر) و شیرین (علم هولی) رفیقان کامیاران و ماکو نغمه‌ی دلکش عاشقی در باد می شوند و با احسان (فتاحیان) و شیرکو (معارفی) زمزمه‌ی دلتنگی مادران چشم به دری می شویم که دیگر سایه‌ی فرزند را بر در نمی بینند و در کوسالان نام فرمانده اقبال (مرادی) را با غروری به وسعت زمین در عاشقانه ترین سرودها فریاد می کشیم و آخرین نگاه علی(حیدریان) و فرهاد(وکیلی) را با تجسم آخرین لبخند شهلا(کعبی) و نسرین(کعبی) به بادهای بهاری می سپاریم و با فریاد کاک فوآد (مصطفی سلطانی) و کاک صدیق (کمانگر) می غریم و در رقص رنگارنگ دختران و پسران همیشه بهار کردستان عشق و شبنم را تا به همیشه به انفجار تر باران می رقصانیم و می نوشیم و می خوانیم که کرد و درخت و دریا سبز است و باز هم با غرور و اشک می خوانیم که زانیار و لقمان دارد کردستان من.
سعید شیرزاد/ ۳ اردیبهشت ۹۸/ زندان گوهردشت کرج”
در خصوص نویسنده نامه گفتنی است، سعید شیرزاد، فعال سیاسی، در دوازدهم خردادماه ۱۳۹۳، در محل کار خود در پالایشگاه تبریز بازداشت و ابتدا به زندان اوین منتقل شد و پس از مدتی به زندان رجایی شهر کرج تبعید شد.
این زندانی سیاسی پس از چندین مرتبه تعویق دادرسی، نهایتا شهریورماه ۱۳۹۴ از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی و با حضور وکیل او امیرسالار داودی پس از گذشت پانزده ماه از تاریخ بازداشتش، به اتهام «ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺗﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﮐﺸﻮﺭ» به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شد.
جلسه دادگاه تجدیدنظر سعید شیرزاد ۲۶ فروردین‌ماه ۱۳۹۶ پس از گذشت حدود یک سال و نیم از تاریخ دادگاه بدوی در فضایی پرتنش در شعبه ۵۴ دادگاه تجدیدنظر استان تهران مستقر در دادگاه انقلاب، برگزار شد.
همین طور لازم به اشاره است، سعید شیرزاد پیشتر در ٣١ مردادماه ۱۳۹۱، زمانى که براى امداد و کمک رسانی به مردم زلزله زده آذربایجان شرقی به اهر رفته بود، در ماجرای موسوم به “امدادرسانان کمپ سرند” بازداشت و پس از گذراندن ١٩ روز با قید کفالت از زندان آزاد و مدتی بعد به یک سال حبس تعلیقی از بابت آن محکوم شد.
مدت محکومیت این زندانی سیاسی با اجرایی شدن حکم یک سال حبس تعلیقی از بابت پرونده ای قدیمی به شش سال حبس افزایش یافت. وی درحالی که حبس ۶ ساله خود را تحمل می کرد با دو پرونده جدید دیگر روبرو شد که یکی از آنها که برگرفته از اعتراض سعید شیرزاد و هم بندیانش در پی انتقال زندانیان سیاسی به بندی فوق امنیتی در زندان رجایی شهر کرج بود. وی در این پرونده توسط شعبه ۱۱۶۲ دادگاه کیفری ۲ تهران به شش ماه حبس تعزیری محکوم شد.
0 نظر