برگرفته از صفحه فیسبوک کانون ره آورد
کانون ره‌آورد آخن – آلمان امسال مراسم سی‌امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۶۷ را در شرایطی برگزار کرد که خبر اعدام رامین حسین پناهی و زانیار و لقمان مرادی از زندانیان سیاسی کرد بار دیگر همگان را در خشم و اندوه بسیار فرو برد. این مراسم در تاریخ ۸ سپتامبر ۲۰۱۸ (۱۷ شهریور ۱۳۹۷) در شهر آخن برگزار شد. موضوع امسال به کشاکش «حذف» و «بازنمایی» این کشتار اختصاص داده شده بود. مهمانان برنامه بهار مجدزاده، عکاس و نویسنده؛ جمشید برزگر، شاعر نویسنده و روزنامه‌نگار، و اسکندر اسکندرآبادی، نوازنده و خواننده بودند. از ویژگی‌های برنامه امسال تعداد قابل توجه شرکت کنندگان بود که علت آن را می‌توان در بحرانی شدن اوضاع اقتصادی و سیاسی و تبعات آن در ایران جست.
در ابتدا پیام کانون ره‌آورد خوانده شد. در این پیام اشاره می‌شود: «ما از این رو آن تابستان و این تاریخ را ملاک می‌گیریم که بتوانیم آن را به نمادی از همه جنایت‌هایی تبدیل کنیم که پیشینه آن به همان روزهای نخست انقلاب باز می‌گردد...... برگزاری یادمان‌هایی همچون مراسم امشب گامی است در این راه تا فراموش نکنیم که دادخواهی هر جنایتی تا محاکمه جانی ادامه دارد. کرامت انسانی در برابر فرومایگی باید پاس داشته شود؛ باید زندگی ارج گذاشته شو
اولین سخنران بهار مجدزاده بود. وی که در ایران در رشته عکاسی تحصیل کرده در چند نمایشگاه عکس جمعی در ایران، فرانسه، آلمان و بریتانیا شرکت داشته و در فرانسه در رشته هنر به ادامه تحصیل پرداخته است. او دکترای خود را در رشته «هنر و رسانه‌های دیجیتال» در ماه دسامبر امسال از دانشگاه سوربون دریافت خواهد کرد و در چندین کنفرانس در کشورهای آلمان و بریتانیا شرکت داشته است. بهار مجد زاده که موضوع سخنرانی خود را به روند «بازنمایی» کشتار ۶۷ اختصاص داده بود با اشاره به اعدام سه زندانی سیاسی کرد سخنان خود را با این عبارت آغاز کرد که «شاید بیراه نیست که بگوییم چاره‌ای نیست جز یادآوری». وی ابتدا مفهوم بازنمایی را عمل جانشین کردن در مقابل دیدگان توضیح داد، مانند بازنمایی شیئی چون یک صندلی در ذهن. این بازنمایی در عین ناکامل بودن راهی است برای برقراری ارتباط و گفت‌وگو. در ارتباط با کشتار ۶۷ بازنمایی از طریق خانواده‌هایی انجام می‌شود که راه سکوت را در پیش نگرفتند و به اشکال مختلفی به بازنمایی این کشتار پرداختند. خانواده‌هایی که ناچار به پوشاندن هویت خود بودند و در واقع در یک تبعید درونی به‌سر می‌بردند سنت رفتن به خاوران را حفظ کردند و این محل را به فضایی برای پدیدار شدن تبدیل کردند. آنها با نمایش عکس و با حرکات بی‌کلام درخواست حقیقت می‌کنند و این عملی با بار سیاسی است و این خانواده‌ها به نوعی پیشروان مبارزه در این دوره می‌باشند که با دسترسی به اینترنت این حرکت به فضای مجازی نیز کشانده شد. در گذشت زمان دیگر سوگواری سوژه اصلی نیست و این مبارزه‌ای برای حق‌خواهی و فراموش نشدن است با این پیام که وضعیت ما جمعی است و همه مردم بازماندگان آنها هستند. این رابطه با کشته‌شدگان باعث پدیدار شدن ایده‌ی تسلیم‌ناپذیری و به‌پا خاستن است. وی همچنین به توضیح کلمه «معدوم» پرداخت که حاکمیت جمهوری اسلامی در مورد کشته‌شدگان به‌کار می‌برد. این واژه علاوه بر تحقیر جهت بیان بی‌بازگشت بودن و حذف ایده‌ی سیاسی مبارزان به‌کار برده می‌شود. تلاش خانواده‌ها مستقیما در جهت خنثی کردن این تلاش و بازگرداندن مبارزان سیاسی و تبدیل آنها به سوژه تاریخی شایان توجه ویژه است.
میهمان بخش هنری آقای اسکندر اسکندرآبادی بود. وی مترجم و نویسنده و دارای فوق لیسانس رشته علوم سیاسی و دکترای زبان‌شناسی تطبیقی و در حال حاضر مشغول به کار در بخش فارسی دویچه وله است. ایشان همراه با نوازندگی ویولن به خواندن اشعار و ترانه‌هایی که با حال و هوای برنامه مناسبت کامل داشت پرداخت. از جمله می‌توان به ترانه‌ای با شعر شاعر چیره‌دست معاصر شفیعی کدکنی و آهنگی از ساخته‌های خود ایشان و همچنین ترانه‌ای از بانو مرضیه اشاره کرد.
سخنران قسمت آخر برنامه جمشید برزگر بود. وی شاعر و نویسنده و در حال حاضر رئیس بخش فارسی دویچه وله است. جمشید برزگر که فوق لیسانس رشته علوم سیاسی است در دهه ۱۳۷۰ در روزنامه‌ها و نشریات مختلفی در ایران اشتغال داشته و در سال ۱۳۸۰ ایران را ترک کرده است.
وی سخنان خود را با این سوال آغاز کرد که چرا باید وقایع دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ را جدی‌تر بگیریم و رویکردمان را تغییر و گسترش بدهیم. ایشان با ابراز تاسف از این‌که در روزی در این‌باره صحبت می‌کند که سه نفر در زندان اعدام شده‌اند به بیان این نکته پرداخت که تاریخ ما متاسفانه همیشه مورد حذف و سانسور قرار گرفته و تمامی فاتحان در اولین گام خود به از بین بردن تمام نشانه‌های جامعه‌ی پیشین دست زده‌اند. در جامعه‌ی امروز ایران نیز با تسلط بر اسناد و مدارک تاریخی بحث روایت تاریخ همیشه مورد دست‌اندازی حاکمان قرار گرفته است. وی همچنین با توجه به ایده‌ای که معتقد است بحث اعدام‌ها به گذشته مربوط است و اکنون با مسایل جدی‌تری مواجه هستیم، اعدام‌های ۶۷ را مرزی تعیین‌کننده دانست و این‌که همه باید تکلیف خود را با این رویداد مشخص کنند. آقای برزگر با ذکر این‌که خاموشی لاجرم به نوعی فراموشی می‌انجامد سد ساختن در برابر چنین فجایعی و تبدیل شدن آن به وجدان عمومی را وظیفه همگانی دانست. وی در ادامه افزود که هنور بسیاری از جوانها از وقایع دهه ۶۰ بی اطلاع‌اند و این مسئله به یک دغدغه اصلی تبدیل نشده. با توضیح و افشا و مستند کردن این فجایع باید اجازه تکرار چنین فجایعی را به حداقل رساند.
در انتهای برنامه شرکت‌کنندگان به بحث و تبادل نظر در مسائل گوناگون پرداختند.
0 نظر