پنج سال پس از خرداد ۸۸ و پرسش‌های همچنان بی‌پاسخ

http://www.dw.de/%D9%BE%D9%86%D8%AC-%D8%B3%D8%A7%D9%84-%D9%BE%D8%B3-%D8%A7%D8%B2-%D8%AE%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%DB%B8%DB%B8-%D9%88-%D9%BE%D8%B1%D8%B3%D8%B4%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%87%D9%85%DA%86%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A8%DB%8C%D9%BE%D8%A7%D8%B3%D8%AE/a-17719454

برگرفته از وبسایت دویچه وله فارسی

فاصله ۲۳ تا ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ را شاید بتوان پرحادثه‌ترین روزهای اعتراضات مردمی به نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران دانست. علی حسن‌پور، سهراب اعرابی و ندا آقاسلطان از جمله کشته‌شدگان این روزها بودند. 


پنج سال پیش در چنین روزهایی اعتراضات مردمی به نتایج انتخابات ریاست جمهوری در ایران، روز به روز شدت می‌گرفت. این اعتراضات که از فردای روز انتخابات (شنبه ۲۳ خرداد) آغاز شده بود، روز دوشنبه ۲۵ خرداد تبدیل به راهپیمایی میلیونی مردم در تهران شد که لقب "راهپیمایی سکوت" به خود گرفت.
این سکوت اما با شلیک گلوله از پشت بام پایگاه بسیج مقداد در میدان آزادی شکست. علی حسن‌پور اولین کشته‌شده تظاهرات اعتراضی مردم در ۲۵ خرداد ۸۸ بود.
یکی دیگر از تظاهرکنندگان این روز نیز در همان روز ناپدید شد. خانواده‌اش نزدیک به چهل روز به دنبال او بودند تا این‌که در تیرماه همان سال، جسم بی‌جانش را در سردخانه کهریزک پیدا کردند.
"سهراب اعرابی" جوان ۱۹ ساله‌ای بود که روز ۲۵ خرداد به همراه مادر و برادرش در راهپیمایی سکوت شرکت کرد. تا زمانی که راهپیمایی مسالمت آمیز بود، این سه عضو خانواده با هم بودند، اما پس از آغاز ناآرامی‌ها دست‌ها از هم جدا شد و دیگر کسی سهراب را ندید.
پروین فهیمی مادر سهراب به دویچه‌وله می‌گوید هنوز روز دقیق مرگ پسرش را نمی‌داند: «برای من هنوز واقعاً مشخص نشده. ولی من با فیلم​ها و عکس​ها و یا خبرهایی که به گوش​ام رسیده، فکر می​کنم باید ۲۵ خرداد باشد. این وظیفه قوه قضاییه است که برای من مشخص کند بچه​ی من چه روزی کشته شده و آن چهار روز، قبل از این‌که به پزشکی قانونی برسد و این بچه را در سردخانه بگذارند کجا بوده؟ هنوز به هیچ کدام از سئوالات من پاسخ نداده​اند.»

بشنوید: گفت و گو با پروین فهیمی مادر سهراب اعرابی

بر اساس مدارک پزشکی قانونی کهریزک، پیکر بیجان سهراب روز ۲۹ خرداد تحویل این مرکز شده و مادر سهراب هنوز نمی‌داند در آن چهار روز آیا فرزندش زنده بوده، در کما بوده، یا بلافاصله بعد از شلیک گلوله مرده است. پروین فهیمی یک بار گفته بود آرزو می‌کند پسرش بلافاصله پس از شلیک گلوله مرده باشد و عذاب نکشیده باشد.
او به دویچه‌وله می‌گوید: «من در اولین شکایتی که دادم، قید کردم که معرفی قاتل و آمر را خواهانم. همچنین می‌خواهم بدانم این چند روز بچه من کجا بوده و وسائل بچه​ی من کجاست؟ همه این​ها را من قید کردم. ولی هیچ وقت قوه قضاییه متأسفانه پاسخگو نبود».
سال ۱۳۹۰ آخرین باری بود که پروین فهیمی را برای پرونده سهراب به دادگاه فراخواندند. در آن سال به او می‌گویند دیه سهراب آماده است و شما می‌توانید دیه فرزندتان را بگیرید. خانم فهیمی از گرفتن دیه خودداری می‌کند و در توضیح دلایل این کار می‌گوید: «من خواسته‌هایی داشتم، این‌که باید دادگاه علنی باشد و قاتل معرفی و شناسایی شود. بعد هم من شرط و شروطی گذاشته بودم مثل آزادی زندانیان سیاسی، آزادی آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد. ولی متأسفانه هنوز ما به نتیجه​ای نرسیده‌ایم و من قوه قضاییه را مقصر می​دانم».
«لااقل فهمیدند که رای مردم را بخوانند»
هرچند مادر سهراب، قوه قضائیه را مسئول رسیدگی نکردن به پرونده قتل فرزندش می‌داند اما از رئیس جمهور هم انتظاراتی دارد. او می‌گوید: «به نظر من باید رئیس جمهور به قوه​های دیگر فشار بیآورد. به​هرحال آقای روحانی ۱۸ میلیون رأی داشته. باید آقای روحانی هم به قوه قضاییه و هم به مجلس فشار بیآورد که مسائل ما را حل کنند. ما خواسته​هایی داشته​ایم و در پی این خواسته​ها ایشان را انتخاب کردیم».
خانم فهیمی اما می‌گوید همین که در این پنج سال صدای آن‌ها شنیده شده و مردم به حقانیت راه فرزندش پی برده‌اند برایش آرامش‌بخش است. او انتخابات سال ۹۲ را نتیجه دیگری بر وقایع سال ۸۸ می‌داند و می‌گوید: «در این پنج سال یکی از هدف​های ما این بود که لااقل رأی دادن مردم برای حاکمان محترم شمرده شود و فکر می​کنم اگر سال ۸۸ به ما در این مورد ظلم شد، لااقل سال ۹۲ به این نتیجه رسیدند که باید رأی​های مردم خوانده شود».
پروین فهیمی امسال هم مانند تمام چهار سال گذشته، روز ۲۵ خرداد بر سر مزار فرزندش رفته است. او می‌گوید برایش هیچ چیز در این پنج سال تغییر نکرده: «این روزها اصلاَ فراموش​شدنی نیست. برای هیچ مادری، برای هیچ خانواده​ای. حتی برای مردم هم به​هیچ وجه این روزها فراموش​شدنی نیست. به​خصوص برای من یا مادران دیگر که این اتفاق برای​شان افتاده. ولی به​هرحال ما دوست داریم مردم ما زندگی کنند. من دوست دارم جوان​های مردم زندگی کنند. دوست ندارم به​خاطر بچه​ی من دیگران هزینه بدهند.»
او ولی از یک بابت خشنود است: «من خوشحالم که دستاورد جنبش سبز فقط این بوده که در این پنج سال لااقل همه چهره​ها برای من و برای مردم ما شناخته شد».
Tags:

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

0 نظر

دیدگاه تان را وارد کنید