این شب ها وقتی به مقابل زندان اوین می روی مردمی را می بینی که چشم انتظار آمدن فرزندانشان و یا گرفتن خبری از عزیزانشان بوسیله آزاد شدگان هستند. در بین جمعیت مادران عزاداری را می بینی که به نشانه حمایت از فرزندان و مادران و پدران زندانی به مقابل زندان اوین آمده اند و همراه کسانی که آزاد می شوند شادی می کنند و انگار که با آزاد شدن و شادی دیگران نشانی از عزیزان از دست رفته اشان را می یابند. در بین جمعیت شیرینی پخش می کنند تا به همه بگویند که هیچکس توان اینرا ندارد که ما را بکشد، ما همیشه زنده هستیم. به افرادی که آزاد می شوند تبریک می گویند. مادران عزادار در حالی که از آزادی زندانیان به نشاط می آیند ولی از اینکه فرزندانشان را بی هیچ گناهی و فقط و فقط به جرم انسان بودن از دست داده اند در دل گریه می کنند. و با خود مدام تکرار می کنند که به کدامین گناه کشته شدند!
چند روز بیشتر به شروع سال 89 نمانده و متاسفانه سال 88 که با جنبش عظیم مردم همراه بود بوسیله نیروهای تمامیت خواه به خاک و خون کشیده شد. سالی پر از گریه و درد وآه برای مردم عزیز کشورمان سالی پر از انجام اعمال غیرقانونی، که متاسفانه با گذشت 9 ماه از 22 خرداد هنوز ادامه دارد و آمران و عاملان شکنجه و کشتار مردم بیگناه به سزای اعمال غیرقانونی خود نرسیده اند. تا کی این حرکات خودسرانه ادامه خواهد داشت؟ تا کی صدای آه و ناله مردم ستم کشیده ی ما در قبرستان ها و در کنج خانه هایشان ادامه خواهد داشت؟
... اما با دیدن چهره پر از شور و نشاط فرزندان قهرمان کشورمان باز در ذهنم این مصرع تکرار می شود ، اما به چشم های تو ای چشمه ی امید، شب پایدار نیست!
0 نظر