شورای سازماندهی اعتراضات: رای گیری برای پایان اعتصاب بدون رسیدن به خواستها عملی اعتصاب شکنانه است

 

اخبار روز: شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت بیانیه ی شماره ی ۱۰ خود را منتشر کرده است. در این بیانیه نسبت به تلاش هایی که برای تفرقه در میان کارگران و پایان دادن به اعتصاب صورت می گیرد هشدار داده شده و بر چهار خواسته ی اساسی اعتصاب تاکیده شده است:

بیش از یکماه از اعتصاب قدرتمند ما کارگران پیمانی نفت که در آن دهها هزار از همکاران پروژه ای ما در ١۵ استان و ١١۴ مرکز پروژه ای به میدان آمده اند، میگذرد. در کنار این اعتصاب سراسری همکاران اعتصابی ما در شهرهای محل سکونت خود جمع شده و بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستهایشان تاکید کرده اند. و اکنون درست در هنگامیکه همه آماده ایم که ثمره اعتصاب متحدانه خود را بچینیم و از موضع قدرت مطالباتمان را در مذاکره با پیمانکاران چپاولگر به جلو بیاوریم و جلوی زورگوییهایشان بایستیم، سردمداران گروههای مدیریت پایپینگ که عملا خود را در مقابل کارگران معترض و مطالبه گر بازنده می بینند یکباره طرح نظر سنجی برای خاتمه اعتصاب را در گروههایشان به رای گذاشته اند. بدون اینکه ما کارگران اعتصاب به خواستهایمان رسیده باشیم و یا حتی پیش شرط رسیدن به مطالباتمان را مطرح کرده باشند. آنها  بدین شکل میخواهند خود را از “مخمصه اعتصاب” نجات دهند و ختم آن را اعلام کنند.  این عمل  تفرقه افکنانه و به غایب غیر مسئولانه گروههای پایپینگ باید از سوی همه کارگران اعتصابی نفت طرد و محکوم شود.

همکاران! ما برای حق و حقوقمان به اعتراض برخاسته ایم. ما از دست پیمانکاران چپاولگر به امان آمده ایم و دیگر حاضر به ادامه این توحش و بردگی نیستیم. دستمزد ما به هیچوجه کفاف زندگی ما را نمیدهد و با بالا رفتن قیمت ها وضع زندگی مان هر روز اسفناک تر میشود. کار شاق و ساعات طولانی هر روزه آنهم در زیر گرمای تابستان های سوزان و در میان انواع و اقسام آلودگی های زیست محیطی زندگی ما را تباه کرده است. ما دیگر حاضر نیستیم در چنین شرایطی و در فقر و بی تامینی زندگی کنیم و شاهد محرومیت فرزندانمان از داشتن یک زندگی شایسته انسان باشیم.. ما دیگر حاضر نیستیم که در آن کمپ های سراپا تحقیر که توهینی آشکار به منزلت انسانی ما کارگران است سرکنیم. ما دیگر حاضر نیستیم که هر روز بخاطر فقدان اولیه ترین تجهیزات لازم ایمنی کار قربانی دهیم. ما دیگر حاضر نیستیم این چنین با فقر و تبعیض و بی تامینی در بردگی و اسارت کار پیمانی زندگی بسر کنیم. اینها  همه موضوع اعتراض ما کارگران اعتصابی پروژه ای در نفت است. در این میان سردمداران گروه پایپینگ به گفته خود با هدف  تعهد و پایبندی به نظام دارند زندگی و معیشت ما کارگران را به مزایده و مناقصه میگذارند. از همین رو هنوز جوهر طرح پیگیری مطالبه گری در چهارچوب قوانین  جمهوری اسلامی و نماینده تراشی شان که ما قبلا در مورد آن هشدار دادیم خشک نشده، میخواهند خود را از همه اینها خلاص کنند و با طرح رای گیری برای پایان اعتصاب به میدان آمده اند. بدین ترتیب اگر در اعتصاب سال گذشته وعده و وعید تحویلمان دادند. امسال حتی همان را هم مدعی نیستند و فقط میخواهند اعتصاب پایان یابد. نباید اجازه دهیم.

دوستان! روشن است که هر اعتصابی شروعی دارد و پایانی دارد. اما پایان اعتصاب را خود ما کارگران باید تعیین کنیم. طبعا در جایی چون صنعت نفت که با شرکت های بسیاری در مراکز مختلف نفتی طرف هستیم نمیتوان براحتی از یک تاریخ معین و سراسری برای پایان اعتصاب سخن گفت. بنابراین همانطور که قبلا هم اشاره کردیم مهم ترین چیزی که به اعتصاب ما معنا و مفهوم سراسری میدهد خواست های متحد و سراسری است و موفقیت ما نیز در تحمیل همین مطالبات به پیمانکاران است. بنابراین در هر تعداد شرکتی که بتوانیم مطالباتمان را تحمیل کنیم، بدون شک همکارانمان در شرکت های دیگر در موقعیت بهتری برای تحمیل خواست هایشان قرار خواهند گرفت.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی در بیانیه های قبلی خود در این مرحله از اعتصاب بر ۴ خواست فوری زیر تاکید کرده است:

١- افزایش دو برابری دستمزدها در همه سطوح مزدی به گونه ای که حداقل دستمزد هیچ کارگری کمتر از ١٢ میلیون تومان نباشد. بنابراین همانطور که برخی از همکاران ما با ییشنهاد افزایش دو برابری دستمزدهای خود به کار بازگشتند، باید همه کارگران اعتصابی دستمزد دوبرابری را مطالبه کنند. بعلاوه در خیلی جاها همکاران ما بخشی از مزد ماه های قبل خود را طلب دارند و باید دستمزدهای معوقه آنان نیز فورا پرداخت شود.

۲- باید خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی از همان روز اول اجرایی شود.

۳- باید وضع کمپ ها بهبود جدی یابد، غذاخوری های مناسب و در شان کارگران ایجاد شود و محیط های کار ایمن شوند. از همین رو پیمانکاران باید بطور مشخص اعلام کنند که چه اقداماتی در این رابطه انجام میدهند.

۴- توافقات باید کتبی و رسمی باشد و توافقات هر مذاکره ای وقتی رسمیت یابد که کارگران بخشی که از جانبشان توافقی صورت گرفته رضایت خود را اعلام کنند.

یک شرط مهم برای پیگیری این مطالبات دخالتگری حداکثری خود ما کارگران است. از جمله همانطور که همکاران ما در جاهای مختلف دارند جمع میشوند و بر ادامه اعتصاب تاکید میکنند، این جمع شدن ها را میتوانند منظم برپا کننند  و در آن تصمیم گیری کنند و از میان خود نمایندگانی برای مذاکره حول خواستها و مطالباتشان تعیین کنند. در عین حال ابزار مدیای اجتماعی و گروههایی که در بخش های مختلف نفتی داریم مکان مناسبی برای پیش بردن  همین گفتمان ها است و  همانجا میتوانیم افرادی که به راستی سخنگوی مطالبات ما هستند را به عنوان نماینده خود تعیین کنیم و هر زمان که مناسب دانستیم آماده مذاکره برای خواستهایمان شویم. بدین ترتیب ضروری است که افرادی پا پیش بگذارنند و داوطلب شوند و یا کسانی را که می شناسیم کاندید کنیم و بخواهیم نماینده واقعی ما کارگران باشند. طبعا به هر درجه و در هر تعداد شرکتی که بتوانیم به این گونه عمل کنیم و مطالبات خود را تحمیل کنیم،  زمینه های دخالتگری حداکثری کارگری را فراهم کرده و خودمان تصمیم گیرنده خواهیم بود.

همکاران! این راهی است که بالاخره باید برویم و امروز برداشتن اولین گام ها در این جهت بیش از وقت ممکن، ضروری و حیاتی است. شورایی تصمیم بگیریم و متحد بمانیم.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۱ مرداد ١۴٠٠، ٢٣ ژوئیه ٢٠٢١

Tags:

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

0 نظر

دیدگاه تان را وارد کنید