کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد
تشکل‌های کارگری: از روز دوشنبه ۴ اسفندماه شاهد اخبار، گزارش‌ها و ویدیوهایی، حاکی از سرکوب مردم
زحمتکش و “سوخت بر ِ” بلوچ ، توسط نیروهای سپاه بوده‌ایم. مطابق این گزارشات عده
ای در هنگام بازگشت و هنگام ورود و تعدادی نیز در اعتراضات بعدی مورد اصابت گلوله
قرار گرفته و جان شان را از دست دادند.
معلوم نیست مردم محرومی که از تنها امکان موجود برای تامین معاش خود
و خانواده استفاده کرده و با قبول زحمات و خطرات بسیار اقدام به سوخت‌بری ( سوخت
کشی) می نمایند، مرتکب چه جرمی شده‌اند که اینچنین بی رحمانه مورد تهاجم و سرکوب
قرار می‌گیرند.
مردم محروم این منطقه نه قاچاقچی
هستند و نه خلاف کار. بنا به آمارهای ارائه شده ، نرخ بیکاری در این منطقه بیش از ۵۰ درصد می‌باشد . دولت دراین منطقه
محروم نه تنها ایجاد کار و اشتغال نکرده بلکه تنها امکان معاش را هم که صید ماهی
از دریا بوده از این مردم گرفته وامتیاز بهره‌برداری از بندر چابهار و گوادر را
نیز به سرمایه‌داران خارجی واگذار نموده است.
در این منطقه نه صنعت و کارخانه‌ای راه اندازی شده و نه از کشاورزی
حمایتی صورت گرفته است.
تا آن جا که بیش از هفتاد درصد مردم
بلوچستان زیر خط فقر زندگی می کنند و سهم شان از تولید ناخالص ملی کمتر از یک درصد
می باشد. یک پنجم جمعیت استان حاشیه نشین و از هرگونه امکانات شهری محروم هستند.
دو سوم جمعیت این استان حتی از آب شرب محرومند. غالب ساکنین شمال استان به دلیل
خشکسالی و بیکاری به استان های دیگر مهاجرت کرده اند.
در چنین شرایطی راهی جز سوخت بری ( آن
هم به صورت جزئی ) برای ساکنین منطقه باقی نمانده است. اما دولت سرمایه همین را هم
برنتابیده و این مردم را از این کار بازداشته است. دولت و نیروهای سرکوب ابتدا
امتیاز حمل این مقدار سوخت را در اختیار خودی ها و افراد وابسته به خود قرار داد و
سپس به جان سوخت بران افتاد و آنان را به شدت مورد سرکوب قرار داد.
واقعیت این است که مشاغلی نظیر کولبری
و سوخت‌بری قاچاق محسوب نمی شود و کولبران و سوخت بران قاچاقچی نیستند.
دولت موظف است برای همه نیروهای آماده به کار، شغل مناسب فراهم کند و
یا به آن‌ها بیمه بیکاری پرداخت نماید. خواسته مردم زحمتکش همه جای کشور از فارس و
آذری گرفته تا کرد و لر و عرب و بلوچ چیزی جز ایجاد کار برای گذران زندگی، به شکلی
مطلوب تر و انسانی تر نیست. کارگران و مردم به جان آمده و زحمتکش فارغ از زبان،
ملیت، نژاد و مذهب، خواست های مشخص و مشابهی دارند که باید متحقق شود. دولت مدافع
سرمایه حق ندارد که نسبت به ابتدائی ترین خواست و مطالبات مردم منطقه که همانا
تلاش برای گذران زندگی و بهبود نسبی آن است، بی تفاوت بماند و بدتر و سخیف تر این
که همین مردم را به خاطر تهیه لقمه نانی برای خود و خانواده به خاک و خون بکشد.
معلوم است که مردم فقیر و محروم بلوچ آن را نمی پذیرند و به آن تمکین نمی کنند.
خوشبختانه این مردم امروزه بیش از هر
زمان دیگر دریافته اند که تنها راه رسیدن به مطالباتشان همانا اتحاد و همبستگی بیش
تر در بین خود و ادامه اعتراض و مبارزه برای تحقق خواست ها و مطالبات شان در عرصه
ها و زمینه های مختلف است.
برقرار باد اتحاد و همبستگی هرچه بیش
تر میان بخش های مختلف مردم.
0 نظر