در تنهایی افکارم
در یک شب سرد پاییز
در خیابانی تاریک و بلند
با سنگ فرش هایی خشکیده از خون
و بارانی که نم نمک می بارد
در غوغای افکارم
می رسم به نیزاری خفته در خون
خشکیده از آتش سرب
و سکوت است، سکوت
با ضجه های درد الود
سکوت شب را می شکند؛
پژواک دهشتناک ضربه باتون
بر کرکره دکان های بسته
از آتش خشم
و فریاد دردالود مادری
در جستجوی دستان رها شده پسر
و فریاد خشم جوانی
که من هم فرزند کسی هستم
و برای نان جان دادم
و نگاه خسته سربازی
در همهمه این همه درد
و فرمان آتش
باران می بارد
شاید سیلی در راه است
سیلی که خواهد شست
روزی زخم آبان را
شفق/ یکی از مادران پارک لاله ایران
۳۰ آبان ۹۹
0 نظر