چه تلخ است مدام شاهد رفتن انسان های مبارز و عاشق باشی و نتوانی
آن چنان که شایسته و بایسته است قدمی برداری و این بغض فروخورده را آرام کنی. انسان هایی مانند علی اشرف درویشیان که به مانندشان کمتر و
کمتر دیده می شود و گاهی احساس می کنی شیفتگی برای رهایی از ستم دارد به پایان اش
می رسد و ستم کاری قوی تر می شود. هرچند به بالندگی جوان ترها نیز امید دارم که جا پای این
عاشقان شیفته بگذارند و راه را ادامه دهند.
رفتن علی اشرف درویشیان عزیز را به همسر عاشق و شجاع اش
شهناز دارابیان از صمیم قلب تسلیت می گویم و با او و دختر و پسر نازنین شان همدردم
و آرزوی سلامتی و پایداری شان را دارم و خیلی متاسفم که نزدیک شهناز عزیز نیستم تا
کمی تسکین دهنده دردش باشم.
کاش بتوانیم از تلاش های علی اشرف درویشیان و شهناز
عزیزهمراه با هم قدردانی کنیم. از علی اشرف
چه بگویم که او خودش و کتاب ها و زندگی مبارزاتی و عشق اش به مردم و رهایی از
استبداد به شکلی آشکار گویای وجود ارزشمندش بود و خواهد بود و امیدوارم آن ها که
از نزدیک او را می شناسند آن چنان که شایسته ی شخصیت محکم و مستقل و بی پروای اوست
از او و تلاش هایش بگویند. ولی از شهناز کم گفته شده و گاهی حتی نامی از او برده نمی
شود، اینجا می خواهم از تلاش های شهناز مهربان بگویم؛ زیرا او علاوه بر وجود
گرانقدر و مستقل اش برای ساختن دنیایی انسانی- بیش از حد توانش تلاش کرد تا علی اشرف را برای ما و جامعه
حفظ کند و با نفس گرمش نیز به علی اشرف امید داد و نیرو بخشید که برای جامعه موثر
و مفید باشد و بی تردید این تلاش ها هم برای ما هم برای خود شهناز و هم چنین برای
علی اشرف عزیزمان بسیار مفید و موثر بود و به سهم خود از شهنازمهربان و عاشق
قدردانی می کنم و خیلی دوستش دارم.
هم چنین این
غم بزرگ را به اعضای محترم و پرتلاش کانون نویسندگان ایران تسلیت می گویم که یکی
از بزرگ ترین و عاشق ترین یاران همراه شان را برای رهایی و آزادی از ستم و
بیدادگری از دست دادند و تسلیت به
همه ی مبارزان و عاشقانی که علی اشرف درویشیان را دوست داشتند و تا آخرین روزهای
زندگی اش او را محترم شماردند و برای سالم ماندنش بی دریغ تلاش کردند.
یاد این
رفیق مهربان و شجاع و عاشق همواره در دلم زنده است، دوستش داشتم و دوستش می دارم.
منصوره
بهکیش
ششم آبان 1396
0 نظر