اردیبهشت
ماه امسال شاهد رخدادهای مختلفی بودیم. از طرفی دولت هم چنان سعی دارد تا با افزایش فشار بر
فعالان سیاسی عقیدتی، کارگران ومعلمان، حقیقتی چون داشتن زندانی سیاسی را انکار و
سیاه کاری های خود را بپوشاند تا شاید بتواند در صحنه بین المللی وجاهت
لازم را کسب نماید. از طرف دیگر اقشار مختلف مردم به جایی رسیده اند که به
نظر می رسد که دیگر تاب تحمل فشار و محدودیت بیشتر را ندارند، ولی هنوز صبوری می
کنند. پاره
ای از رخدادهای این ماه گویای احساس خطر جمهوری اسلامی و واکنش آن به این احساس و
پاره ای دیگر نشانگر قوی تر شدن اراده گروه های مختلف مردم برای رسیدن به
خواست های صنفی و عدالت طلبانه شان است.
اول اردیبهشت با دستگیری بکتاش آبتین آغاز
شد، در روزهای بعد ماموران رضا خندان مهابادی را نیز برای مدتی بازداشت
کردند و خانه آن ها را مورد تفتیش قرار دادند. این دو نفر از اعضای کانون
نویسندگان ایران که یک تشکل صنفی و ادبی غیردولتی است، می باشند. اما
رژیم ایران کانون را تشکیلاتی غیرقانونی می داند و همواره مانع فعالیت های صنفی و
ادبی آن شده است. یادمان نمی رود که در طول سال های گذشته، فشارها و تهدیدات علیه
کانون نویسندگان شدت یافت، بسیاری از اعضای این کانون بارها تحت تعقیب و
بازجویی قرار گرفتند و یا به زندان رفتند، نشست‌های ادبی و صنفی آن نیز
بارها به خاطر ممانعت نیروهای امنیتی رژیم لغو شد و برخی از اعضای کانون از جمله
محمد مختاری و محمدجعفر پوینده در جریان قتل های زنجیره ای سال 1377 به طرزی فجیع
کشته شدند.
در روز یازدهم اردیبهشت، حکومت جمهوری
اسلامی که از چند روز قبل به دستگیری فعالان کارگری اقدام و از
گردهمایی اعتراضی کارگران در روز دهم اردیبهشت ماه در جلوی وزارت کار جلوگیری کرده
بود، خواست تا بعد از 8 سال با سر و سامان دادن به راهپیمایی روز کارگر و استفاده
از شعارهای نژادپرستانه ای چون "کارفرما حیاکن افغانی را رها کن" این
راهپیمایی را به نفع خود تمام کند که خوشبختانه کارگران بیدار و آگاه اجازه ندادند
تا حکومت به راحتی به مقصود خود برسد. علاوه بر آن هر روز خبر جدیدی از
اعتصاب کارگران در شهرهای مختلف برای رسیدن به خواست های شان می شنویم و
می خوانیم ولی مسئولین و کارفرمایان مانند سابق خود را به کری و کوری می
زنند. این روند هم چنان ادامه دارد و در بیشتر موارد سران معترضان اخراج
و سایرین تهدید می شوند یا آن که کارفرمایان باز هم با وعده و وعید
برای خود فرصت می خرند. تعداد مواردی که اعتراض کارگران جدی گرفته شده
و به خواسته های آنان توجه شده انگشت شمار و آن هم به خاطر پیگیری و جدیت
مبارزات کارگران است.
حمله دوباره به خانه فروهر ها،
رویداد تلخی دیگر در این ماه بود، خانه ای که به قول پرستو
فروهر راوی تاریخ است و هر دست اندازی به آن تجاوزی به حافظه جمعی
ماست. باز هم یادمان نمی رود که صاحبان این خانه پروانه و داریوش فروهر در سال
1377 به دست نیروهای خودسر! امنیتی رژیم کارد آجین شدند و پرستو فروهر هم
چنان دادخواه این بیداد است. مسئولان به جای پاسخ گویی، باز زخمش را عمیق تر
کردند، با این خیال که شاید او و امثال او را به سکوت بکشانند، ولی هنوز نفهمیده
اند که او و دیگر دادخواهان هم چنان ایستاده اند.
بازداشت های این ماه با دستگیری یکی از
مادران پارک لاله، ندا مستقیمی، در محل کار وی ادامه یافت. او که به جرم همدردی با
خانواده های داغدیده حوادث پس از انتخابات 1388، از جمله شرکت در مراسم امیرارشد
تاجمیر به همراه حکیمه شکری و پدر بهنود رمضانی بازداشت و به سه سال زندان محکوم
شده بود، برای اجرای حکم به زندان برده شد. این در حالی است که او مسئولیت تامین
معاش مادر و دختر کوچک خود را نیز برعهده دارد و حال معلوم نیست آنان چگونه باید
سر کنند.
نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر ایران نیز
در همان روزی که قرار بود وکلایش برای مطالعه پرونده وی به دادگاه
مراجعه کنند، ماموران به خانه اش یورش بردند و او را برای اجرای حکم بازداشت کردند
و حتی مادر ستار بهشتی که مهمان نرگس بود را با خود بردند
و پس از ساعاتی وی را آزاد کردند. مادر ستار چند روزی پس از دستگیری نرگس
مراقبت از فرزندان او را بر عهده داشت. نرگس محمدی به اتهامات تبلیغ علیه
نظام، اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی و تشکیل و عضویت در گروه
از سوی قاضی صلواتی محاکمه می‌شد که پیش از این درخواست دادگاه
علنی کرده بود. این فعال حقوق بشر که در دوران بازجویی‌های سال ۸۹ دچار بیماری
اعصاب و فلج عضلانی شده بود، بر اساس تشخیص پزشکان در سال 91 حکم "عدم تحمل
کیفر" گرفت و آزاد شد. او دو فرزند 8 ساله دارد که حال مادر بزرگ شان در
نبود نرگس به آن ها می رسد.
از
دیگر حوادث این ماه اعتراض مردم خشمگین مهاباد به خودکشی دختر جوانی از اهالی این
شهر بود که به آتش کشیده شدن هتل محل کار و فوت پریناز خسروی را سبب شد. این
اعتراض به شهرهای سنندج و سردشت نیز گسترش یافت. برخورد نیروهای امنیتی با
معترضین خشمگین سبب مجروح شدن تنی چند و بنابر بعضی خبرها حتی کشته شدن دو
نفر شد.
در این ماه معلمان علیرغم تهدیدها، بگیر و
ببندها و حتی استعفای دو تن از مدیران کانون صنفی معلمان با فشار
نیروهای امنیتی به اعتراضات سراسری خود
ادامه دادند. هزاران معلم در شهرهای مختلف ایران روز پنج شنبه ۱۷ اردیبهشت در اعتراض به آنچه دستمزدهای
ناعادلانه می‌خوانند، تجمع سکوت برگزار کردند. این تجمعات، سومین اعتراض سراسری
معلمان به شمار می‌رود که به دعوت کانون صنفی معلمان ایران برگزار می‌شود. در
بیشتر پلاکاردهایی که معلمان در تجمعات حمل می‌کردند، مطالباتی نظیر بهبود وضعیت
معیشتی، آزادی معلمان زندانی و استعفای وزیر آموزش و پرورش دیده می‌شد.
آخرین
خبر هشدار کارشناسان حقوق بشری سازمان ملل احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر
سازمان ملل در امور ایران، و کریستف هینز، گزارشگر اعدام‌های
خودسرانه، درباره افزایش اعدام‌ها و به خصوص درباره اعدام‌های اعلام‌نشده در
ایران می باشد. آنان گفته‌اند در بسیاری از موارد اعدام‌ها از طرف منابع رسمی
اعلام نشده و اسامی اعدام‌شدگان منتشر نمی‌شوند. دو کارشناس حقوق بشری
سازمان ملل همچنین گفته‌اند در حالی که اعدام در ملاءعام اثری غیرانسانی بر قربانی
و شاهدان دارد از آغاز سال میلادی جاری تاکنون ۱۵ نفر
در ایران در ملاءعام اعدام شده‌اند.
مبارزات و پایداری های مردم هشدارهایی به جمهوری اسلامی و زنگ خطری
برای آن است و مسئولین باید فهمیده باشند آتشی که از زیر خاکستر بیرون زده را
دیگر نمی توانند خاموش کنند و کاش گوشی شنوا و چشمی بینا داشتند و
پاسخ گوی مردم بودند و هر آن چه ادعا می کنند واقعیت داشت؟!
ما،
مادران پارک لاله از هر ندای حق طلبانه و آزادی خواهانه کارگران، معلمان، روزنامه
نگاران، نویسندگان و فعالان سیاسی و عقیدتی و دیگر اقشار مردم ایران حمایت می
کنیم. ما باز هم بر خواست های عدالت طلبانه خود یعنی لغو مجازات اعدام و
کشتار انسانها به هر شکلی، آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و
عقیدتی، و محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط
حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن ایستاه ایم و اجرای آن ها را یکی از
مهم ترین ارکان تحقق عدالت می دانیم.
مادران پارک لاله ایران
اردیبهشت 1394
0 نظر