http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=54946
برگرفته از سایت اخبار روز:
پیام «مادر لطفی» در بیست و پنجمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی
اخبار روز: خانم فروغ تاجبخش (مادر لطفی) روزگار خود را از سال ۱٣۴۹
در برابر زندان ها و از سال ۱٣۶۷ در گورستان ها گذرانده است. فرزند او
انوشیروان لطفی از اعضای ارشد فدائیان خلق که در زمان شاه با حمله ی
مسلحانه دستگیر و به حبس ابد دستگیر شد، در خرداد ماه سال ۱٣۶۷ در جمهوری
اسلامی در روزهای آغازین کشتارهای دسته جمعی زندانیان سیاسی اعدام گردید.
«مادر لطفی» از آن زمان بی وقفه برای دادخواهی کوشیده است و به سمبل «مادران خاوران» تبدیل شده است. در این سال ها بسیاری از «مادران» همراه و هم قسم با او سر بر خاک نهاده اند، اما او همچنان به نام آن ها و به نام خود، بر دادخواهی پافشاری می کند. این پیام او به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد اعدام های دسته جمعی تابستان سال ۱٣۶۷ است.
خاوران، دشت عاشقان سلام؛
درود و هزاران درود به تو و خاک تو و همه آنهایی که در زیر خاک تو به ناحق خفته اند.
تو عزیزان ما را در بر گرفتی و ۲۵ سال جسد آنها را حفظ کردی، در محلی که نه نامی و نه نشانی و نه سنگی است و از خار و خاشاک پوشیده بود و هست.
اما روزی رسد که آنجا را به گلستانی تبدیل کنیم و خواهد شد.
در بیست و پنجمین سالگرد شهدای سال ۱٣۶۷ به تمامی جان باختگان راه آزادی و فرزند خودم انوشیروان لطفی درود می فرستم.
آری، ۲۵ سال از آن تاریخ می گذرد، چه زود گذشت، اما و اما بر دل ما خانواده ها چه گذشت که خود دانیم و بس.
باشد، همه چیز را تحمل کردیم و می کنیم، ولی به امید روز آزادی و آینده ای بهتر برای مردم این مرز و بوم زنده ایم.
یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد
تا نگویند که از یاد فراموشانند
تقدیمی: مادر لطفی
هشتم شهریور ۱٣۹۲
«مادر لطفی» از آن زمان بی وقفه برای دادخواهی کوشیده است و به سمبل «مادران خاوران» تبدیل شده است. در این سال ها بسیاری از «مادران» همراه و هم قسم با او سر بر خاک نهاده اند، اما او همچنان به نام آن ها و به نام خود، بر دادخواهی پافشاری می کند. این پیام او به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد اعدام های دسته جمعی تابستان سال ۱٣۶۷ است.
خاوران، دشت عاشقان سلام؛
درود و هزاران درود به تو و خاک تو و همه آنهایی که در زیر خاک تو به ناحق خفته اند.
تو عزیزان ما را در بر گرفتی و ۲۵ سال جسد آنها را حفظ کردی، در محلی که نه نامی و نه نشانی و نه سنگی است و از خار و خاشاک پوشیده بود و هست.
اما روزی رسد که آنجا را به گلستانی تبدیل کنیم و خواهد شد.
در بیست و پنجمین سالگرد شهدای سال ۱٣۶۷ به تمامی جان باختگان راه آزادی و فرزند خودم انوشیروان لطفی درود می فرستم.
آری، ۲۵ سال از آن تاریخ می گذرد، چه زود گذشت، اما و اما بر دل ما خانواده ها چه گذشت که خود دانیم و بس.
باشد، همه چیز را تحمل کردیم و می کنیم، ولی به امید روز آزادی و آینده ای بهتر برای مردم این مرز و بوم زنده ایم.
یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد
تا نگویند که از یاد فراموشانند
تقدیمی: مادر لطفی
هشتم شهریور ۱٣۹۲
0 نظر