تقدیم به مقاوم ترین مادر داغدار ایران، مادر بهکیشدیروز جشن نود سالگی تو بود. چه با وقار و محکم با چرخت راه می رفتی و به مهمانان خوش آمد می گفتی. فرزندانت کیک تولدت را کتاب انتخاب کرده بودند و چه زیبا انتخابی بود. کتابی که بیشترین صفحاتش خوانده شده و شیرینی آن مهمانان را خوش آمد.
مادر! بخشی از کتاب زندگی ات، یعنی سال های کودکی و جوانی تو در کنار پدر و مادر مهربان و همسر و فرزندان نازنین ات چه خوب بوده، ولی دوران میان سالی و سالمندی ات سرشار از رنج و محنت بوده. مادر! روزگاری، ماکسیم گورکی کتاب مادر را نوشت، کتابی که سال ها میلیونها جوان آن را خواندند و تحسین کردند، ولی افسوس که من حتی توان نوشتن انشایی را ندارم، ولی قامت چون سرو تو که ایستادگی را به ما می آموزد، مرا بر آن داشت تا چند خطی برایت بنویسم.
از روزی که برای اولین بار تو را دیدم، از خود پرسیدم آیا گوشه ای از تحمل و استواری او را خواهم داشت؟ او که پنج سرو آزاده را از دست داد ولی چون سرو ایستاده و گذر زمان را تماشا می کند و ایستادگی می آموزد. مادر لاله های تو با خون خود دشت آزادی را آب یاری کردند. تو مادری والا در میان مادران هستی.
اگر کمی به عقب برگردیم و سال های اول انقلاب را مرور کنیم، به خاطر می آوریم مادری را که فرزند برومندش را فقط برای اختلاف عقیده با خودش، با دست خود به جوخه اعدام سپرد و مادر طریق الاسلام نام گرفت. او در مقابل دوربین لبخند پیروزی زد و شاد بود که بهشت را خریده است. او با دست خود جگرگوشه اش را به زمین انداخت تا به بهشت رود. ولی تو مادر با فرزندان فدایی ات، لاله های وطنم را آب یاری کردی و من به جرئت می دانم که اگر بهشتی در کار باشد، از برای توست. امروز شاید مادر طریق الاسلام زنده نباشد، چون شنیده ام در سال های بعد مشکل روانی پیدا کرد، ولی تو چون نگینی در میان مادران می درخشی.
مادر! من بر دستانت بوسه می زنم. ما را دعا کن تا برای قدردانی از سروهای چمن ات، مانند تو محکم باشیم، تا بتوانیم از شش سرو تو و گلهای زندگی ات و تمام سروقامتانی که ایستاده مردند و خون سرخشان در راه آزادی ریخته شد را پاسداری کنیم.
درود بی کران من و تمامی فرزندان ایران، نثار تو باد!
۱۱ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۵۳
درودبرباغبان لاله های خونین وطنم که باایثارخون خوددرخت آزادگی راآبیاری کردند.